Φορείς της κοινωνικοποίησης

Ένα απόγευμα, εβδομήντα χρόνια πριν, δυο αγοράκια έπαιζαν σε κάποιο
χωματόδρομο που είναι άσφαλτος εδώ και δεκαετίες. Φώναζαν, γελούσαν, σήκωναν
σκόνη, ώσπου άνοιξε ένα παράθυρο και μια γυναίκα βγήκε αγριεμένη. Δεν φώναξε
για τη σκόνη ούτε για τη φασαρία. «Μην παίζεις με τον πρόσφυγα!» είπε έξαλλη,
«έλα αμέσως επάνω!». Το ένα παιδί παράτησε το παιχνίδι, έτρεξε φοβισμένο σπίτι
του. Ο πρόσφυγας, παιδί κι αυτός, έμεινε άφωνος. Ήξερε βέβαια τι εννοούσε η
γυναίκα, είχε εμπεδώσει ήδη πολλές ιστορικές έννοιες, η πίκρα εκείνη δεν ήταν
καινούργια.

Πολλά πράγματα άλλαξαν από τότε στην Αθήνα, δεν υπάρχουν πια χωματόδρομοι και
μικρά σπιτάκια, όμως φαίνεται ότι σε μερικά οι γονείς των σημερινών παιδιών
μοιάζουν με εκείνους που φοβούνταν τους ξένους.

Τα παιδιά θέλουν να παίξουν, τώρα και τότε. Είναι ανοιχτά, τους αρέσει το
καινούργιο. Και τα άλλα παιδιά, οι πρόσφυγες, οι ξένοι, οι μετανάστες;
Πληγώνονται και σήμερα;

Ο μικρός πρόσφυγας δεν ξέχασε ποτέ την υπερπροστατευτική μαμά του φίλου του...
Μεγάλωσε, σπούδασε, δούλεψε, έκανε παιδιά, έκανε εγγόνια κι όταν μιλούσε για
τα παλιά θυμόταν πάντα τον δρόμο με το χώμα, το παράθυρο του σπιτιού, τη
γυναίκα να φωνάζει στον γιο της να φύγει από κοντά του λες και θα τον μόλυνε.
Ενώ είχε ο ίδιος μολυνθεί από το δηλητήριο εκείνης της φράσης που για χρόνια
αλλοίωνε τα πράγματα γύρω του και τους ανθρώπους.

Τα ξένα παιδιά που σήμερα περιφρονούμε θα ζήσουν μαζί με τα δικά μας. Θα μας
θυμούνται κι αυτά με τον τρόπο τους. Οι συμπεριφορές μας χαράζονται στην ψυχή
τους, οι αναμνήσεις τους είναι στο χέρι μας.

https://www.tanea.gr/2001/03/22/opinions/analwsima-foreis-tis-koinwnikopoiisis/