Μόρια

Από τη Μόρια βλέπουμε συνήθως στιγμιότυπα, φωτογραφίες και τίτλους. Τα νούμερα είναι εξουθενωτικά, η σκέψη της ταλαιπωρίας που υφίστανται οι άνθρωποι εκεί είναι αφόρητη. Δεν έχουμε μπροστά μας πρόσωπα. Δεν μαθαίνουμε ονόματα. Ούτε τις ιστορίες των ανθρώπων που περνούν τις μέρες τους υπομένοντας και περιμένοντας από τη μια ουρά στην άλλη, από τη μια διαδικασία στην άλλη.

Μια νεαρή δικηγόρος, η Μαρί Ντουτρεπόν, έμεινε τρεις μήνες εκεί προσπαθώντας να βοηθήσει νομικά στις διαδικασίες απονομής ασύλου τους πρόσφυγες. Έστελνε γράμματα στους δικούς της κρατώντας κάτι σαν ημερολόγιο, εκεί βρίσκεται το ρεπορτάζ που δεν διαβάζουμε από τη Μόρια. Η καθημερινότητα των ανθρώπων, τα ονόματα κάποιων που γνώρισε και προσπάθησε να βοηθήσει με τις διαδικασίες. Οι διαδικασίες αυτές που συνέχεια αλλάζουν, τόσο που ακόμα και οι εθελοντές που μοιράζουν οδηγίες για το τι να κάνει κανείς για να μπορέσει κάποια στιγμή να υποβάλει αίτηση, πρέπει συνέχεια να τις διορθώνουν.

Στη Μόρια χρειάζονται νομικοί όσο και γιατροί. Ίσως περισσότερο οι νομικοί, γιατί όλη αυτή η ιστορία βασίζεται σε νόμους. Οι πρόσφυγες δεν ξέρουν, υπάρχουν άνθρωποι από μέρη με σπάνιες γλώσσες, ας πούμε, δεν μιλούν αγγλικά, δεν βρίσκουν μεταφραστή, περιμένουν μήνες, ίσως χρόνια, να δοθεί λύση στο πρόβλημά τους. Η λέξη λύση είναι υπερβολή βέβαια, αλλά ας την πάρουμε κι αυτή σαν μια όψη του νόμου. Κάποια λύση. Ένα χαρτί που θα σε απαλλάξει από τον εγκλεισμό στο στρατόπεδο και θα σου ανοίξει το δρόμο στη μιζέρια του ανεπιθύμητου ξένου. Αυτό το πολύτιμο χαρτί.

Τα γράμματα της Μαρί εκδόθηκαν στην Ελλάδα από τον «Ποταμό» σε μετάφραση Σάντρας Βρέττα. Επειδή αυτά που περιγράφονται, πολύ απλά, χωρίς δραματικό ύφος, χωρίς εικόνες φρίκης, χωρίς αυτή τη δημοσιογραφική θεατρικότητα που απλώς μας απωθεί, μόνο με γνήσια απορία, γιατί πρέπει να γίνονται έτσι τα πράγματα, αυτά λοιπόν όλα συμβαίνουν στην Ελλάδα, αλλά με ευρωπαϊκές αποφάσεις, θα είχε νόημα να διαβαστεί το βιβλιαράκι αυτό. Πρέπει να ξέρουμε και πρέπει να σκεφτούμε αν όλα όσα συμβαίνουν στο όνομά μας, γιατί είμαστε πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχουμε λόγο, αν τα θεωρούμε λογικά όλ’ αυτά και μας ικανοποιούν. Αν συμφωνούμε πως είναι χρήσιμα και ωφέλιμα για όλους μας, ή μήπως πρέπει να το ξανασκεφτούμε το πράγμα για να μη βρεθούμε κάποτε κατηγορούμενοι, έστω κι αν αυτό αργήσει, έστω κι αν άλλος κατήγορος δεν θα υπάρχει από τη συνείδησή μας.

Το βιβλίο λέγεται «Μόρια- Μετέωροι στο πουθενά της Ευρώπης»