Μπετόβεν και μπουζούκια

Σιωπηλά πλήθη συνωθούνται στις αποβάθρες του Μετρό. Μεσημέρι, κόσμος πολύς, τα
βαγόνια γεμάτα και οι πόρτες ανοιγοκλείνουν δυο τρεις φορές μέχρι να
καταφέρουν να κλείσουν χωρίς να μαγκώνουν χέρια ή τσάντες. Από τα μεγάφωνα
ακούγεται Μπετόβεν. Μάλιστα, Μπετόβεν, η κορύφωση της 5ης Συμφωνίας είναι ή
κάτι τέτοιο, μια ορχήστρα εν βρασμώ. Διακριτικά ωστόσο δημιουργεί ατμόσφαιρα,
σαν χρωματιστός καπνός που γλιστράει ανάμεσα στα πόδια των επιβατών και
εναρμονίζει τα κουρασμένα βήματα με κάτι ανώτερο, σημαντικό, αόριστο αλλά
καλοδεχούμενο. Τι δουλειά έχει εδώ ο Μπετόβεν, θα μπορούσε κάποιος να πει,
αλλά δεν θα ήταν ειλικρινής, γιατί το πάθος της μουσικής που απαλά ξεχύνεται
ανάμεσα στον θόρυβο των τρένων, θα τον είχε ήδη κι αυτόν εξυψώσει και
στηρίξει. Είναι σαν δώρο, έτσι αθώρητη, χωρίς διαφήμιση, τίτλους, κραυγές, στη
σωστή ένταση, σαν να την έγραψε ο μέγας μουσουργός ειδική παραγγελία για τους
βιαστικούς και κουρασμένους Αθηναίους του 21ου αιώνα που χρησιμοποιούν Μετρό
και χρειάζονται όλοι ανεξαιρέτως παρηγοριά και τόνωση. Στα λεωφορεία παίζουν
καψούρικα λαϊκά, γέμισαν μεγάφωνα τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας μας και δεν
μπορούν να τα αφήσουν αχρησιμοποίητα. Φταίει η ένταση ή τα καψούρικα που
αποφεύγω πλέον τα λεωφορεία; Έχει διαχωριστεί το μουσικό σύμπαν σε πάνω και
κάτω, πάνω μπουζούκια, κάτω Μπετόβεν, έτσι αποφάσισε φαίνεται το υπουργείο
τοπίου που διατρέχει τις υπηρεσίες του υπουργείου Μεταφορών. Καλά είναι τα
καψούρικα στη διαπασών για τα γλέντια, αλλά για τη βιοπάλη προτιμώ τον
Μπετόβεν. Ίσως επειδή ήταν κι αυτός παιδί της εργατικής τάξης και έζησε
πονεμένα ονειρευόμενος τη μεγάλη χειραφέτηση των μαζών, την ανύψωσή τους από
την επαναλαμβανόμενη, βαρετή καθημερινότητα.

https://www.tanea.gr/2002/10/23/opinions/analwsima-mpetoben-kai-mpoyzoykia/