Περνάω κάθε μέρα απο κει και ούτε μένα μου αρέσει η σειρά πάγκων με φτηνές κάλτσες και βρακιά, αλλά τουλάχιστον περνάω. Νύχτα και μπορώ να περάσω, το πάρκο μένει ανοιχτό και φωτισμένο. Αυτό το εκτιμώ. Κι ο κόσμος κυκλοφορεί, υπάρχει παγοδρόμιο για τα παιδιά, νοικιάζουν ποδήλατα, πουλάνε λουκουμάδες. Απ΄την ερημιά και το σκοτάδι είναι καλύτερα. Εξάλλου οι πάγκοι βρίσκουν πελατεία. Δεν μπορεί όλοι να είναι στο επίπεδο αισθητικής που εγκρίνουν τα στελέχη ομάδων με δυνατότητα έκφρασης. Άσε που οι τάπες σιφονιών είναι χρησιμότατες και δυσεύρετες, απολύτως απαραίτητες δε σε συνθήκες κατοικίας όπως οι αθηναϊκές.
Κυρίως με ανατριχιάζει η γκρίνια. Σαν στάση η κατεδαφιστική κριτική δεν ωφέλησε το πάρκο τα τελευταία τριάντα χρόνια. Στην αρχή κάποιοι άλλοι σύλλογοι γκρίνιαζαν για το Φεστιβάλ Βιβλίου, τότε που γινόταν Φεστιβάλ. Αλλοιωνόταν η φύση. Υστερα γκρίνιαζαν για την έκθεση φυτών, που γινόταν δυο φορές το χρόνο και μπορούσες ν' αγοράσεις ωραιότατες φτηνές γλάστρες, ερχόταν κόσμος απ' όλη την Αθήνα. Έδιωξαν με τη γκρίνια και τις πολιτικές πιέσεις που ασκούσε η γκρίνια τους την έκθεση βιβλίου και την έκθεση φυτών. Ύστερα έδιωξαν και τα παζάρια. Από την πολλή φυσική αγνότητα το πάρκο ερημωσε και προσφέρθηκε για τόπος αγοραπωλησίας ναρκωτικών. Τι να κάνουμε; Δεν είμαστε τύποι που παίρνουμε το κολατσό μας στα γρασίδια.
Να θυμήσουμε γι αλλη μια φορά ότι οι πρώτοι διδάξαντες των εξώσεων ήταν Τρίτσης και Μελίνα με τα θέατρα, να μείνει το πάρκο στο λαό αμόλυντο. Ο διωγμός των δραστηριοτήτων άρχισε από το 80, και θα έπρεπε να έχουν βάλει όλοι μυαλό βλέποντας τα αποτελέσματα. Αμ δε. Συνεχίζουν να ονειρεύονται εξώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου