Κάποτε είχα το εξής κουσούρι: υπέφερα τόσο βλέποντας κακή ηθοποιία που δεν άντεχα, έβγαινα από το θέατρο με το στομάχι ανακατεμένο, ή έμενα σκυμμένη βουλώνοντας τ' αυτιά μου μέχρι να τελειώσει. Εχει πολύ καιρό να μου συμβεί κάτι τέτοιο στο θέατρο, και νόμιζα ότι το έχω ξεπεράσει πια, αλλά μάλλον οι νέοι ηθοποιοί είναι πολύ καλοί και δεν με ξαναπιάνει ποτέ σε θέατρο τέτοια ναυτία.
Με πιάνει όμως στην τηλεόραση με τους πολιτικούς. Δεν αντέχω να βλέπω το κακό τους παίξιμο, αν θέλω να μάθω τι λένε προτιμώ να τους διαβάζω. Ακόμα κι αυτούς που ψηφίζω προτιμώ να μην τους ακούω, μέσα στη φωνή βλέπω διάφανα κάθε τους δισταγμό, κάθε υπαναχώρηση, κάθε αδυναμία. Ακούω το μέταλλο περισσότερο από τις λέξεις, με πιάνει στεναχώρια, που κι αυτή προσπαθώ να αποφεύγω. Οι περισσότεροι πολιτικοί μιλάνε χειρότερα από τους μέτριους ηθοποιούς πια, δεν αντέχονται.
Το χειρότερο μου είναι ν' ακούω Τσίπρα. Δεν μπορείς να το αποφύγεις βέβαια, το παίζουν παντού. Αυτό το διάγγελμα στην Ιθάκη κουδουνούσε περισσότερο από κάθε λόγο του, που πάντα μου φαινόταν κουδουνιστός, σαν τον ήχο που κάνει κάτι άδειο που αντηχεί δυνατά. Μιλούσε σαν πολύ κακός ηθοποιός, που δεν πιστεύει ο ίδιος ούτε λέξη από όσες λέει, τις πιάνει και τις πετάει στα μούτρα του κοινού σα σκουπίδια. Δεν πιστεύει ούτε τα ίδια τα κατορθώματα, ούτε το ίδιο του το μίσος για τους άλλους, που προσπαθεί να καλλιεργήσει. Αναρωτιέμαι αν μόνο εγώ άκουγα μέσα στο μέταλλο της φωνής του αυτό το αλαλάζον κύμβαλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου