Τα πεύκα της ανατολικής Αττικής καίγονται από χτες, και δεν λένε να σβήσουν. Εξήντα νεκροί μέχρι στιγμής, παιδιά, άντρες και γυναίκες. Κόλαση το ωραίο Μάτι, η ωραία Κινέτα, το όμορφο Κόκκινο λιμανάκι, ένα σωρό μέρη που τα ζηλεύαμε όταν πηγαίναμε εκεί, με τα δέντρα να φτάνουν ως τα βότσαλα της παραλίας. Μακάρι να μην έφταναν ως τα βότσαλα της παραλίας τα πεύκα...
Μερικοί μιλούν τώρα για εμπρησμούς, είδαν και βανάκια να περνάνε με στουπιά, λέει. Αστεία πράγματα. Δεν χρειάζεται εμπρηστές η Αττική για να πάρει η φωτιά, ούτε ολόκληρη η Ελλάδα. Όποιος ταξιδεύει με αυτοκίνητο, μια ματιά προσεχτική να ρίξει στο δρόμο, βλέπει τις όχθες του στρωμένες με εύφλεκτες ύλες, Σκουπίδια και χόρτα ξερά. Αν πάει βόλτα σε οποιοδήποτε δάσος, ας πούμε στον Εθνικό Δρυμό Σουνίου που πηγαίνω εγώ συχνά, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πετύχει σωρούς σκουπιδιών. Επειδή έχει διακηρυχτεί Εθνικός Δρυμός, τόσο βαρύγδουπα, δεν σημαίνει ότι μπορεί μόνος του να μαζεύει τα σκουπίδια. Δεν χρειάζεται ούτε στουπί, ούτε σπίρτα. Ένα τσιγάρο που πετάγεται από αυτοκίνητο, ένα μπουκάλι που γίνεται φακός συγκέντρωσης, αμέσως βρίσκει εύφλεκτη ύλη.
Είναι δουλειά των Δήμων να καθαρίζουν τους δρόμους; Πρέπει να γίνουν σώματα εθελοντών; Πρέπει να το κάνουν οι περίοικοι υποχρεωτικά; Κανένας δεν το κάνει πάντως. Έχουμε απολύτως συνηθίσει να μην ασχολούμαστε με τον δημόσιο χώρο. Αποκλείεται να αλλάξουμε, όσοι νεκροί κι αν μετρηθούν από πυρκαγιές κι απο πλημμύρες. Μην ελπίζετε. Σε λίγο θα ξεχαστεί, σε μια βδομάδα. Βάζουμε στοίχημα ό,τι θέλετε. Θλιβερό, αλλά έτσι είναι.
Είναι πολύ βαθιά ριζωμένη η στάση περιφρόνησης του δημόσιου χώρου στον έλληνα πολίτη.
Για τον σχεδιασμό της αντιμετώπισης όταν η φωτιά ξεκινά, δεν ξέρω να πω. Δεν έχω τύχει σε πυρκαγιά, περνάω όμως συνέχεια από εξοχικούς δρόμους. Ας πούμε, έχω πάει στο Μάτι. Έχει μικρούς στενούς δρόμους ως την παραλία. Χωράνε μόνο ένα αυτοκίνητο, και λένε οι κάτοικοι, καλύτερα είναι έτσι, να μη μάθει όλος ο κόσμος τις εξοχές μας και να πλακώσει στις παραλίες, να μη βρίσκουμε θέση. Αυτή η αντίληψη υπάρχει σε πολλές εξοχές. Πυροσβεστικά δεν περνάνε απ' αυτά τα κρυμμένα δρομάκια. Η φωτια όμως τα δρασκελά εύκολα. Πώς να τη σβήσεις όταν ξεσπάσει; Έχουν έτσι σχεδιαστεί τα σπίτια και οι οικισμοί... σχεδιαστεί, μεγάλη κουβέντα! Δεν νομίζω να υπήρξε ποτέ σχέδιο. Μάλλον κάποιος κτηματίας θα χώρισε το κτήμα του σε οικοπεδάκια, μικρούτσικα για να πουληθούν εύκολα, με στενούς δρόμους, μη χάσει και πολύ πράμα σε δρόμους, κλπ, κλπ, όπως έχει γίνει η Αθήνα ολοκληρη. Στην Πεντέλη πρέπει να είναι η ίδια η Μονή που έκανε αυτή τη δουλειά. Η Εκκλησία της Ελλάδος ως κτηματίας είναι άπληστη, φαίνεται από τα κτίρια της στην Αθήνα, πώς γλύφουν το πεζοδρόμιο εξαντλώντας κάθε χιλιοστό οικοδομήσιμης δυνατότητας.
Οι πολιτικοί επιτρέπουν κι ενθαρρύνουν αυτές τις συνήθειες. Οι οικοπεδούχοι είναι η εκλογική τους πελατεία. Διευκολύνουν τα αυθαίρετα, έτσι έχουν τους κατοίκους ολόκληρων περιοχών στο χέρι. Είναι οι μεγαλύτεροι υπεύθυνοι σε βάθος χρόνος, γιατί αυτοί θα ώφειλαν να σχεδιάσουν τις πόλεις μιας Πολιτείας που υποτίθεται κυβερνούν βάσει των νόμων κι όχι των παρανομιών. Αλλά πόσο βαρετό να ζητάς ευθύνες από τους παππούδες που άρχισαν το νταραβέρι αυτό, και να φωνάζεις ότι δεν πρέπει να συνεχιστεί. Πόσο μάταιο.
Ενώ οι εμπρηστές, αυτό μάλιστα, έχει σασπένς, έχει άμεση κατανάλωση και ωραία στάχτη στα μάτια. Αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε δηλαδή, γιατί όσο πιο πολλή η στάχτη στον αέρα, τόσο πιο πολλή η ανάγκη για στάχτη στα μάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου