Αντίο Σταύρο

Ο Μόλυβος και λίγα ερείπια της αρχαίας Μήθυμνας

Ταξιδέψαμε στο Μόλυβο για την κηδεία του Σταύρου Τσακυράκη, και συναντούσαμε φίλους του στο πλοίο, στο λιμάνι, στο ξενοδοχείο, παντού. Κόσμος πολύ στη μικρή εκκλησία του χωριού του (αλλά είναι χωριό ο Μόλυβος;) στο μικρό νεκροταφείο του (είδαμε και τον τάφο του Βενέζη με τη λέξη ΓΑΛΗΝΗ γραμμένη επάνω, και τίποτε άλλο, ούτε όνομα, ούτε τίποτε), και στο αποχαιρετιστήριο τραπέζι. Οι φοιτητές του, φοιτητές από πολλά έτη της Νομικής, μερικοί είναι πια καθηγητές και σε άλλες χώρες, σε γνωστά Πανεπιστήμια, έδωσαν ζωντάνια στις συνάξεις αυτές, ένας μάλιστα, ο Γιώργος Νικολού, πέρασε ώρες αργά το βράδυ, να τον μιμείται σε συζητήσεις με συναδέλφους του, και να μας κάνει να γελάμε ασταμάτητα, όπως πρέπει να γελά κανείς στις κηδείες. Του άξιζε του Σταύρου η αγάπη και η ενθύμηση, αγαπούσε κι αυτός τους νέους πολύ, τους φρόντιζε όλους, συνέχεια βρισκόταν με τους φοιτητές του.
Τον θυμάμαι στη Δράκεια, μερικές χρονιές συνεχόμενες που έτυχε και πηγαίναμε για λίγες μέρες στις διακοπές της Πρωτοχρονιάς, πόσο καλή παρέα έκανε με όλα τα πιτσιρίκια που ήταν τότε τα παιδιά μας. Μαζεύονταν γύρω του λες κι είχε μέλι, ήταν ο μεγάλος που δεν βαριόταν να παίξει μαζί τους, να τα πειράξει, να τους δώσει σημασία. Τους έβγαζε παρατσούκλια, κι είχε κι εκείνος το δικό του. Αν ήθελες να κουβεντιάσεις μαζί του σχέδια για το μέλλον και τις σπουδές τους, δεν υπήρχε περίπτωση να κουραστεί πρώτος, θα επέμενε ως το τέλος να δίνει τη συμβουλή του, που ήταν πάντα η πιο φιλόδοξη, αυτή που πίστευε περισσότερο στις ικανότητές τους.

Στον ξενώνα της Δράκειας πριν κάμποσα χρόνια, με παιδιά
της παρέας

Ταίριαζε η αγάπη που είχε για τα παιδιά με το ενδιαφέρον του για την πολιτική, για την Πολιτεία. Το μέλλον θα ήταν καλύτερο. Αυτό πίστευε νομίζω, γι αυτό πάλευε, έφερνε ανθρώπους σε επαφή, συζητούσε, έδινε τη συμβουλή και τη γνώμη του, συνέχεια τη ζητούσαμε εξάλλου. Προσπαθούσε συνέχεια, για πολιτικούς σχηματισμούς, για κινητοποίηση ανθρώπων που θεωρούσε ικανούς, τιμούσε και εκτιμούσε αυτούς που συναντούσε.
Η επιστροφή στο Μόλυβο με κάνει να συνειδητοποιώ ότι κι η τιμή προς το γενέθλιο τόπο έδειχνε ένα πρότυπο ταυτότητας, αυτό το πράγμα που τόσο μας παιδεύει. Είμαστε αυτοί που είμαστε, από τα μέρη που είμαστε, έτσι όπως είμαστε μπορούμε να ζητάμε το καλύτερο, και μπορούμε να υπάρχουμε ως άνθρωποι με δικαιώματα και ως Ευρωπαίοι. Και να καλυτερεύουμε συνέχεια, να αλλάζουμε χωρίς να αλλοτριωνόμαστε.. Ο ίδιος ας πούμε έγινε φεμινιστής στην Αμερική, κι ενώ ένιωθες πως είχε μεγαλώσει με τα παραδοσιακά κλισέ της ελληνικής ανδροκρατίας, έβλεπες καθημερινά ότι το πάλευε να δεχτεί τις καθημερινές εκφάνσεις του φεμινισμού, με τη γυναίκα του ας πούμε, έναν άνθρωπο με πάμπολλα ενδιαφέροντα και υψηλές απαιτήσεις από τον εαυτό της.
Προσπαθούσε για κάτι θετικό ως την τελευταία στιγμή. Η στάση αυτή αντανακλούνταν σε όσους τον γνώριζαν, σε όσους τον είχαν δάσκαλο, σε όσους τον διάβαζαν ή τον άκουσαν. Αν μπορούσαμε να κρατήσουμε το βλέμμα και το γέλιο του, την αγάπη του και την πίστη του, να μη σταματήσουμε να ελπίζουμε και να προσπαθούμε, να βλέπουμε στους ανθρώπους το καλό που έχουν να δώσουν, να μοιραστούμε το ταλέντο του...