Ποια είναι η πατρίδα μας;

Θα έπρεπε να νιώσεις προσβεβλημένη από την έκφραση του Σόιμπλε που κατέληγε με τη λέξη 'ανόητε' προς τον έλληνα πρωθυπουργό, ακόμα κι αν δεν τον ψήφισες, ακόμα κι αν δεν σε εκπροσωπεί πολιτικά. Μας θίγει ως έλληνες, είπε η φίλη μου κάπως σοκαρισμένη από την έλλειψη ενδιαφέροντός μου για το συγκεκριμένο περιστατικό.

Αναρωτήθηκα αν έχω γίνει στ' αλήθεια τόσο αναίσθητη, ή τόσο αναρχική, δηλαδή να μην αναγνωρίζω πως η αρχή της χώρας με εκπροσωπεί ως ελληνίδα. Μπορεί λίγο κι απο τα δύο, και μαζί κάτι άλλο. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ εδώ και πολλά χρόνια να συλλάβω την έννοια της Ελλάδας σαν χώρας αποκομμένης από το περιβάλλον της. Η Ελλάδα είναι κομμάτι της Ευρώπης όπως ας πούμε η Ικαρία είναι κομμάτι της Ελλάδας, παρόλο που πολλοί Ικαριώτες κρεμούν μια σημαία 'ανεξάρτητου Ικαριώτικου κράτους' και θεωρούν πως είναι μοναδικοί, αν και ξέρουν πως ανεξάρτητο κράτος υπήρξε μόνο για 5 πολύ δύσκολους μήνες το 1912.

Κάθε χώρα της Ευρώπης είναι μοναδική για ξεχωριστούς λόγους η καθεμιά, αλλά αν το καλοκοιτάξεις και κάθε κομμάτι της κάθε χώρας είναι κι αυτό μοναδικό. Μοναδική είναι η Σκωτία, που αποφάσισε ότι δεν αξίζει τον κόπο να γίνει ανεξάρτητο κράτος, ίσως με τη σκέψη ότι όλα τα νυν ευρωπαϊκά κράτη μεταμορφώνονται σε επαρχίες, νομούς, πολιτείες, όπως θέλετε πείτε τα, ακόμα την αναζητούμε την διατύπωση, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Σκωτσέζοι μάλιστα, λένε πολλοί, μοιάζουν περισσότερο με τους Έλληνες απ' όσο με τους Άγγλους ή τους Ουαλλούς, ενώ ας πούμε οι Καταλανοί, που είναι κι αυτοί μοναδικοί, μοιάζουν περισσότερο με τους Γάλλους απ' όσο με τους Ισπανούς. Αν κι εκεί υπάρχει μπέρδεμα, γιατί οι Γάλλοι μοιάζουν περισσότερο με τους Ισπανούς απ' όσο με τους Γερμανούς γείτονες της. Και οι Βάσκοι; Ε, αυτοί θα είναι κάτι σαν τους Ικαριώτες με περισσότερες επιδοτήσεις. Θα μου πείτε, θέλεις δηλαδή να είσαι ντιπ ευρωπαία και να επιδοτείς και τους Βάσκους μαζί με όλους τους υπόλοιπους; και θα σας πω: κοίτα ποιος μιλάει.

Για μένα λοιπόν ο έλληνας πρωθυπουργός αλλά και όλοι οι υπόλοιποι δεν είναι παρά διοικητές πολιτειών, κάτι τέτοιο, κι είναι αδύνατον να ταυτιστώ εθνικά μαζί τους με τόσο συναίσθημα όσο θα θεωρούσε σωστό η φίλη μου. Θα έπρεπε να είμαι τοπικίστρια για να νιώσω έτσι, πως οι Πυργιώτες ας πούμε προσβάλλονται αν πεις ανόητους τους τοπικούς ηγέτες τους και δεν καταλαβαίνουν γιατί πειράζει να ζουν μέσα σε βουνά σκουπιδιών από τη στιγμή που η αξιοπρέπεια τους είναι άθικτη;

Τοπικίστρια δύσκολα γίνεται αν μεγαλώσεις στην Αθήνα. Οπότε μένει η μεγάλη πατρίδα Ευρώπη, κι όπως κανείς δεν μπορεί να την προσβάλει, αφού δεν διαθέτει πρωθυπουργό, είμαι ασφαλής.