Ονειρεύομαι τους εχθρούς μου

Το βράδυ που κέρδισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης την ηγεσία της Ν.Δ, ετοίμασα ένα αφέψημα για “ήσυχη νύχτα” όπως διατείνεται το κουτί με τα φακελάκια που έχω αγοράσει. Θα μπορούσα να προτιμήσω τα αγγλόφωνα φακελάκια με τον Βούδα απ' έξω που διατείνονται ότι προσφέρουν calm and relax, ή να αντισταθώ σε όλες αυτές τις διαφημίσεις και τις ευκολίες και να φτιάξω σκέτο τίλιο από το Πήλιο στο σουρωτήρι. Έκανα ελεύθερη επιλογή τέλος πάντων, ελληνικό τίτλο μεν, φακελάκι δε, τα διάφορα βότανα με κοιμίσαν γλυκά και είδα ωραία όνειρα.

Ονειρεύτηκα τη Νέα Δημοκρατία με τον Μητσοτάκη να γίνεται φιλελεύθερο κόμμα με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, αποβάλλοντας με μακριές και επίπονες διαδικασίες, στρώματα- στρώματα τη νοοτροπία της παλιάς και καθόλου καλής ελληνικής δεξιάς. Δεν ήταν εύκολο, αλλά στο όνειρο έβλεπα διάφορους νεαρούς να τρέχουν με κοστούμι και γραβάτα να βοηθήσουν με τον απαραίτητο ενθουσιασμό μια τέτοια στροφή, να βρίσκονται παντού και να μην επιτρέπουν σε κομματάρχες να ξαναβρούν την εξουσία τους, να στήνουν φροντιστήρια στελεχών για να τα μάθουν τι εστί φιλελευθερισμός, τι εστί Ευρώπη και τι εστί πολίτης. Μεγάλο όνειρο, τα στελέχη ξενυχτούσαν με κερί να διαβάζουν χοντρά βιβλία και μαζεύονταν τρέμοντας από τρακ να περάσουν τις εξετάσεις τους, με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια. Ύστερα οι νεαροί δεν αρκούνταν στα στελέχη, μάζεψαν και τους ψηφοφόρους και τους αλάλιασαν στα μαθήματα. Η χώρα γέμισε μαθητές κάθε ηλικίας που έτρεχαν με τις σάκες τους πάνω -κάτω ψάχνοντας μια ήσυχη γωνιά για διάβασμα.

Λίγα χρόνια μετά, (στο όνειρο ο χρόνος μετρά όπως στο σινεμά) η μεγάλη δεξιά παράταξη είχε γίνει μεγάλη φιλελεύθερη ευρωπαϊστική παράταξη, είχε επιβάλει αξιολόγηση στους δημοσίους υπαλλήλους, είχε καταργήσει τη μονιμότητα, είχε ευνοήσει διάφορους επιχειρηματίες να ιδρύσουν τουριστικές μονάδες στα νησιά και να βάλουν καραβάκια σε άφθονες διαδρομές, άλλους να ανοίξουν Πανεπιστήμια γεμάτα φοιτητές απ' όλο τον κόσμο που έκαναν μάθημα στα πεντακάθαρα πάρκα για να μιμηθούν το Σωκράτη και τους φίλους του, κι οργάνωνε χορούς όπου κανείς δεν χόρευε ζεϊμπέκικο. Εγώ, ως σοσιαλδημοκράτισσα που ήμουν τη στιγμή πριν αποκοιμηθώ, ψήφιζα ένα κόμμα που έκανε κριτική σε όλ' αυτά, έλεγε ότι πρέπει να ενισχύονται περισσότερο οι ανύπαντρες μητέρες και να δίνεται άδεια τοκετού στους πατέρες, να οργανωθούν καλύτερα τα νοσοκομεία, να μπουν στις σχολικές αυλές μαλακά πατώματα, να φαρδύνουν τα πεζοδρόμια και να οργανώνουν οι δήμοι χορούς με χαμηλό αντίτιμο κάθε Σάββατο βράδυ.

Το όνειρο συνεχίστηκε μέχρι που πετύχαμε λέει να ξεκινήσουν οι χοροί στους Δήμους. Έγινε ένας στο πεντακάθαρο πάρκο, ήρθαν κι οι φοιτητές κάνοντας διάλειμμα για λίγο. Το όνειρο έκλεισε με χορούς απ' όλο τον κόσμο. Κανείς όμως δεν χόρευε ζεϊμπέκικο, και στο τέλος αναγκάστηκα εγώ να το χορέψω.