Αν περάσουν από την Καθολική Μητρόπολη αποκλείεται να φανταστούν ότι οι δαγκωνιές στα μαρμάρινα σκαλιά της έχουν γίνει με σφυρί.
Ή στο Οφθαλμιατρείο το κατώφλι ότι φαγώθηκε κομμάτι κομμάτι με βαριοπούλα.
Θα πρέπει να είναι πολύ καλά πληροφορημένοι για να ξέρουν τι κατέστρεψε το τετράγωνο με τα νεοκλασικά στη Σταδίου γωνία με Κλαυθμώνος.
Εμείς όμως ας θυμηθούμε. Μνημόνιο σημαίνει μνήμη, κι εξάλλου βοηθά και η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Αννα Γαϊτάνη, που τη μέρα της ψηφοφορίας του τρίτου Μνημονίου εμφανίστηκε στη Βουλή με το γνωστό παραστατικότατο μπλουζάκι: μια μάγκισσα, μια γόησσα, μια νεαρή ξανθή με ύφος πολύ σκληρό κι ασήκωτο ανάβει το τσιγάρο της, μάλλον το τσιγαριλίκι της, με τη φλόγα που ήδη καίει στο φιτίλι μιας μολότοφ, αυτό δείχνει η στάμπα στο τισέρτ.
Κι από κάτω το Α της αναρχίας, για υπογραφή. Ομολογώ πως δεν κάθισα να ξενυχτήσω με την ψηφοφορία στη Βουλή, είδα μόνο τη φωτογραφία αυτής της μπλούζας κι η μνήμη ξύπνησε.
Θυμήθηκα τις άγριες μέρες του 2010, τότε που επί μήνες το κέντρο της Αθήνας καιγόταν, καταστρεφόταν, σκαλί σκαλί, βιτρίνα τη βιτρίνα, ΑΤΜ το ΑΤΜ.
Κάθε κινητοποίηση έπρεπε να είναι πιο μεγάλη από την προηγούμενη, μέχρι τη μέρα της μεγάλης πορείας που στοίχισε τους τρεις νεκρούς στη Marfin.
Μολότοφ είχαν ρίξει τότε μέσα στην τράπεζα. Οι δράστες δεν συνελήφθησαν ποτέ.
Τρεις ζωές για την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου. Μέμνησο των Αθηναίων εκείνων που είχαν ξεκινήσει να πάνε στη δουλειά τους μια μέρα σαν τις άλλες.
Διαδήλωση είχε εξάλλου κάθε τρεις και λίγο στη Σταδίου τότε.
Δυο χρόνια μετά, τον Φεβρουάριο του ’12, για το δεύτερο Μνημόνιο αυτή τη φορά, κάηκε η Αθήνα ξανά.
Κτίρια, μαγαζιά, στοές, που κάποια ξανάγιναν, και το «Αττικόν», που δεν ξανάγινε, ίσως επειδή το ανέλαβε αυθημερόν το υπουργείο Πολιτισμού.
Πέντε χρόνια μετά, το τρίτο Μνημόνιο υπογράφεται ήσυχα κι απλά, χωρίς καταστροφές, χωρίς νεκρούς, χωρίς τραυματίες, χωρίς εμπρησμούς, χωρίς σπασίματα, εκτός από τα νεύρα μας δηλαδή, χωρίς διαδηλώσεις.
Μόνο ένα μπλουζάκι που τα νοσταλγεί όλ' αυτά, μέσα στη Βουλή.
Ε, λοιπόν, μπορεί να είμαστε φτωχότεροι απ' ό,τι το 2010, με το πρώτο Μνημόνιο, κι από το 2012 με το δεύτερο.
Αλλά τουλάχιστον οι μολότοφ εμφανίζονται μόνο στο μπλουζάκι της Αννας. Να θυμόμαστε, να ξέρουμε, να συζητήσουμε κάποτε το θέμα, ίσως. Οταν ηρεμήσουμε κι άλλο.
Αρα βρισκόμαστε σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Είναι μεγάλη πρόοδος, κι εύχομαι στον σχεδιαστή και στον παραγωγό να φορεθεί πολύ το μπλουζάκι τους.
Να το κάνουν και φούστα, και πανωφόρι, τσάντα, μαντιλάκι, παπούτσια, χαρτοπετσέτες. Να μείνει μόνο η ανάμνηση από εκείνες τις φριχτές μέρες του '10 και του '12.
Να τις συζητάμε, να τις αναλύουμε, να μας σωφρονίζουν, κι οι νοσταλγοί τους να τις ζούνε νοερά φορώντας τα μπλουζάκια τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου