Η μεταξωτή μαντίλα

Η γυναίκα του Γκιουλ, όπως και του Ερντογάν, φοράει μαντίλα φιλελεύθερη, κι όχι σαν τις άλλες. Δεν την υποχρεώνει κανείς να τη φοράει, αλλά εκείνη δεν βγαίνει χωρίς τη μαντίλα της. Έκανε αγωγές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τη μαντίλα της. Να μπορεί να τη φοράει στα κρατικά ιδρύματα, όπου απαγορεύεται. Είναι ακραία κοσμικό κράτος η Τουρκία, δεν είναι παράξενο; Δεν τις αφήνουν να μπαίνουν με τις μαντίλες στα αμφιθέατρα τις φοιτήτριες. Κι έτσι, ό,τι είναι καταπίεση για τις γειτόνισσές τους τις Ιρανές, που αν τους πέσει η μαντίλα στον δρόμο μπορεί και να τις συλλάβουν, για τις θρήσκες Τουρκάλες είναι ελευθερία. Διαλέγουν φυσικά μαντίλες μεταξωτές, σχεδόν σαν της Γκρέις Κέλι στις βόλτες με ανοιχτό αυτοκίνητο, αλλά τα μαλλιά δεν φαίνονται καθόλου. Και εμπριμέ, πολύχρωμες, που αν τις φορέσουν στην Τεχεράνη, ίσως επίσης να συλλαμβάνονται, γιατί δεν είδα ποτέ φωτογραφία από το Ιράν με χρωματιστή μαντίλα.

Διεκδικούν την ελευθερία έκφρασής τους οι γυναίκες αυτές, ότι έτσι νιώθουν, πρόθυμες να ακολουθήσουν την επιταγή της θρησκείας τους ή της παράδοσής τους, θέλουν να είναι ελεύθερες να το δείχνουν, και δεν σημαίνει ότι θα θελήσουν να το επιβάλουν αυτό σε όλο τον κόσμο, αλλά πάλι...

Πώς να μην πηγαίνει το μυαλό στον γειτονικό ισλαμισμό, της υποχρεωτικής μαντίλας, να μη φοβάται ότι όπως γλιστράει το μετάξι και βρίσκεται αλλού το ύφασμα από εκεί που το στερεώνεις, έτσι μπορεί να γλιστρήσει η διεκδίκηση των κυριών; Αχ, γυναικεία φιλαρέσκεια, γιατί να μην είσαι αρκετά δυνατή να ξεσκεπάσεις αυτές τις ελεύθερες γυναίκες να δείξουν τα ωραία τους μαλλιά, γιατί να θεωρείσαι κατώτερη από τις θρησκευτικές επιταγές και τις πολιτικές επιδιώξεις...