Η Κυριακή είχε λίγη κίνηση, η Δευτέρα ήταν έρημη στο κέντρο της Αθήνας.
Παράξενη πόλη, να ερημώνει έτσι, λες και οι κάτοικοί της δεν είναι κάτοικοι, κάπου αλλού μένουν και από εδώ μόνο περαστικοί, για λίγο.
Έμοιαζε με σκηνικό ολόκληρη, ψεύτικη, χαρτονένια, σα να την έστησαν προχτές. Ύστερα άρχισε η επιστροφή, το ίδιο πήξιμο, τα ίδια σημαντικά, τα ίδια ασήμαντα. Στο φανάρι του Συντάγματος ξανά, για να περάσεις απέναντι, περιμένεις τρία λεπτά, κι ύστερα το πράσινο για τους πεζούς ανάβει πέντε δευτερόλεπτα. Δεν προλαβαίνει κανένας να περάσει απέναντι. Η μισή διάσχιση γίνεται με τον φόβο της παρανομίας, των αυτοκινήτων που δικαιούνται να ξεκινήσουν και να περάσουν από πάνω μας. Ασήμαντο; Το κεντρικό φανάρι, η κεντρική πλατεία, κάτω από το Κοινοβούλιο, η καρδιά της πόλης. Ακόμα και αν είναι ασήμαντοι οι πεζοί, τα σύμβολα δε μετράνε;
Άλλαξαν πολλά στην Αθήνα, απέκτησε μετρό, τραμ, έκανε Ολυμπιακούς Αγώνες, ροζ πλακάκια στα πεζοδρόμια, ευρώ στις συναλλαγές, όμως αυτό το φανάρι δεν αποφασίζει να βελτιώσει τη θέση των πεζών. Και δίνει τον τόνο στην κυκλοφορία όλης της πόλης: αφού εδώ σας φέρονται έτσι, παντού θα είναι χειρότερα. Τη μέρα που θα αποφάσιζε ο δήμαρχος, ο πρωθυπουργός, ο Πρόεδρος Δημοκρατίας, κάποιος πολύ μεγάλος, πολύ τεράστιος, να κάνει αυτή την επανάσταση, ίσως να σήμαινε και η ώρα της αλλαγής στην καθημερινότητα. Θα άξιζε μια τελετή πιο συγκινητική από την υποδοχή των κλεμμένων του Μουσείου Γκετί, ας πούμε, ή των Ολυμπιονικών, θα σήμαινε μια απόφαση πιο τολμηρή από τη διεκδίκηση των Μαρμάρων της Ακρόπολης, θα σήμαινε διεκδίκηση ποιότητας ζωής. Πολύ πράμα για μας, ίσως.
https://www.google.com/search?q=%5B%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%9B%CE%A9%CE%A3%CE%99%CE%9C%CE%91%5D+%CE%A4%CE%BF+%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9+%CF%83%CF%84%CE%BF+%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1&oq=%5B%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%9B%CE%A9%CE%A3%CE%99%CE%9C%CE%91%5D+%CE%A4%CE%BF+%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9+%CF%83%CF%84%CE%BF+%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1&aqs=chrome..69i57.21128j1j8&sourceid=chrome&ie=UTF-8
Παράξενη πόλη, να ερημώνει έτσι, λες και οι κάτοικοί της δεν είναι κάτοικοι, κάπου αλλού μένουν και από εδώ μόνο περαστικοί, για λίγο.
Έμοιαζε με σκηνικό ολόκληρη, ψεύτικη, χαρτονένια, σα να την έστησαν προχτές. Ύστερα άρχισε η επιστροφή, το ίδιο πήξιμο, τα ίδια σημαντικά, τα ίδια ασήμαντα. Στο φανάρι του Συντάγματος ξανά, για να περάσεις απέναντι, περιμένεις τρία λεπτά, κι ύστερα το πράσινο για τους πεζούς ανάβει πέντε δευτερόλεπτα. Δεν προλαβαίνει κανένας να περάσει απέναντι. Η μισή διάσχιση γίνεται με τον φόβο της παρανομίας, των αυτοκινήτων που δικαιούνται να ξεκινήσουν και να περάσουν από πάνω μας. Ασήμαντο; Το κεντρικό φανάρι, η κεντρική πλατεία, κάτω από το Κοινοβούλιο, η καρδιά της πόλης. Ακόμα και αν είναι ασήμαντοι οι πεζοί, τα σύμβολα δε μετράνε;
Άλλαξαν πολλά στην Αθήνα, απέκτησε μετρό, τραμ, έκανε Ολυμπιακούς Αγώνες, ροζ πλακάκια στα πεζοδρόμια, ευρώ στις συναλλαγές, όμως αυτό το φανάρι δεν αποφασίζει να βελτιώσει τη θέση των πεζών. Και δίνει τον τόνο στην κυκλοφορία όλης της πόλης: αφού εδώ σας φέρονται έτσι, παντού θα είναι χειρότερα. Τη μέρα που θα αποφάσιζε ο δήμαρχος, ο πρωθυπουργός, ο Πρόεδρος Δημοκρατίας, κάποιος πολύ μεγάλος, πολύ τεράστιος, να κάνει αυτή την επανάσταση, ίσως να σήμαινε και η ώρα της αλλαγής στην καθημερινότητα. Θα άξιζε μια τελετή πιο συγκινητική από την υποδοχή των κλεμμένων του Μουσείου Γκετί, ας πούμε, ή των Ολυμπιονικών, θα σήμαινε μια απόφαση πιο τολμηρή από τη διεκδίκηση των Μαρμάρων της Ακρόπολης, θα σήμαινε διεκδίκηση ποιότητας ζωής. Πολύ πράμα για μας, ίσως.
https://www.google.com/search?q=%5B%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%9B%CE%A9%CE%A3%CE%99%CE%9C%CE%91%5D+%CE%A4%CE%BF+%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9+%CF%83%CF%84%CE%BF+%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1&oq=%5B%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%9B%CE%A9%CE%A3%CE%99%CE%9C%CE%91%5D+%CE%A4%CE%BF+%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9+%CF%83%CF%84%CE%BF+%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1&aqs=chrome..69i57.21128j1j8&sourceid=chrome&ie=UTF-8
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου