Αφετε τα παιδία

"Κλείστε την τηλεόραση να μη βλέπουν τα παιδιά εικόνες πολέμου και προπαντός μη συζητάτε μπροστά τους για το Ιράκ", συνιστά ο παιδαγωγός Τζέρι Όλντριτζ στους αμερικάνους γονείς (μήπως και στους Ιρακινούς;) Ε, ναι τα παιδιά  πληγώνονται βαθύτατα με τον πόλεμο τον αληθινό, έστω κι αν τον βλέπουν στην οθόνη. Άσχετα αν τους αρέσουν τα πολεμικά παιχνίδια. Άλλο τα παιχνίδια κι άλλο εντελώς ο πόλεμος, αλλά δεν μπορείς να τα κρατήσεις κλεισμένα ασφαλή στην ασφάλεια του σπιτιού τους. Αφού ο πρόεδρος (και συμβολικά πατέρας) Μπους δεν φαίνεται να προβληματίζεται από τέτοια, ίσως θα ήταν καλό να αφήνουν τα παιδιά να τον δουν τον πόλεμο, εάν και όταν αρχίσει. Τα παιδιά έχουν το δώρο της αφέλειας και θα μπορούσαν να διατυπώσουν δυνατά και καθαρά την απορία που εμείς οι μεγάλοι θεωρούμε απλοϊκή και δεν την διατυπώνουμε. Π.χ. να ρωτήσουν: Μπαμπά, αφού ο Μπιν Λάντεν που μας επιτέθηκε, είναι Σαουδάραβας και ισλαμιστής, εμείς γιατί πολεμάμε τον Σαντάμ, που είναι Ιρακινός και δεν έχει θεοκρατία; Τότε θα απαντούσε ίσως ο Μπους διάφορα τρομερά περί του Σαντάμ που είναι η προσωποποίηση του κακού, αλλά υπάρχουν παιδιά επίμονα και πεισματάρικα, που δεν σ΄αφήνουν ήσυχο αν δεν πάρουν ικανοποιητική απάντηση κι εκεί θα ήταν δύσκολα τα πράγματα για τον απαντητή. Θα είναι δύσκολα τα πράγματα για απαντήσεις. Διότι εμείς μπορεί να αναλύουμε και να λέμε για πετρέλαια, ή πως η Αμερικη έχει καταντήσει η ίδια θεοκρατική και αναζητεί την προσωποποίηση του κακού για να βγάλει το άχτι της, αλλά αυτά είναι αναλύσεις για μεγάλους. Δεν αρκούν να ικανοποιήσουν τα παιδικά "γιατί".