Aνοιξη στο χωριό

Η αληθινή μας ζωή, ποιος θα το πίστευε, είναι εντελώς διαφορετική από αυτό που φαίνεται. Στην αληθινή μας ζωή μένουμε σε ωραία σπίτια, αληθινά σπίτια, με σκεπές, με σοφίτες, με κήπους και αυλές. Δεν χρειάζεται να στριμώχνουμε να ποδήλατα μας στο χωλ, μαζί με το νεφροειδές τραπεζάκι που έχει επάνω τις ασημένιες κορνίζες, Δε χρειάζεται να ψάχνουμε μισή ώρα για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο μας. Έχουμε γκαράζ και το χωράει μαζί με τα εργαλεία και τα ξύλα του τζακιού. Έχουμε στην αυλή γατούλες που λιάζονται και σκύλους που κουνάνε την ουρά όταν μας υποδέχονται και δεν τους πάμε βόλτα να λερώσουν το πεζοδρόμιο. Δεν υπάρχει καν πεζοδρόμιο στην αληθινή μας ζωή. Δεν χρειάζεται. Στην αληθινή μας ζωή τρώμε χόρτα μαζεμένα στο βουνό και πίττες με φύλλο ανοιγμένο από τα χεράκια της γιαγιάς. Γνωρίζουμε τους γείτονες και τους χαμογελάμε το πρωί πάνω από το φράχτη. Το μεσημέρι όταν τρώμε στη σκιά, σηκώνουμε το ποτήρι και πίνουμε στην υγιά τους, καθώς τρώνε κι εκείνοι στη δική τους σκιά. Τους στέλνουμε κι ένα πιάτο από τη σπεσιαλιτε μας κι εκείνοι μας στέλνουν τη δική τους. Δεν τους προσπερνάμε ποτέ μουτρωμένοι. Η αληθινή μας ζωή είναι γεμάτη δέντρα, ελιές για την ακρίβεια και πεύκα και σκίνα και αρμυρίκια κι είναι ν' απορείς πως καταλήγουμε να συμβιώνουμε με φίκους μπέντζαμιν σε τούτη εδώ που ξαναρχίζουμε να ζούμε μόλις οι διακοπές τελειώνουν. Την αληθινή μας ζωή μόνο οι διαφημιστές την καταλαβαίνουν και την προβάλουν στην τηλεόραση να τη χαζεύουμε τις ατέλειωτες μέρες που ζούμε εδώ στις άσχημες πόλεις, όπου δεν  ξέρουμε πώς βρεθήκαμε.