Στα μαθήματα γαλλικών μαθαίναμε από μικρά παιδιά για τους πύργους του Λείγηρα. Μας έδειχναν φωτογραφίες με υπέροχα κάστρα, μας έλεγαν ότι ακολουθούν τον Λείγηρα κατά μήκος. La Loire, γαλλιστί, ο Λείγηρας. Μου άρεσαν και στα γαλλικά και στα ελληνικά οι πύργοι του Λείγηρα. Les chataeux de la Loire.
Τα οποία chateaux, διαβάζω τώρα που έκανα ανταλλαγή σπιτιού με μια οικογένεια από την Ανζέ, είναι χτισμένα ή ανακαινισμένα με αναγεννησιακή νοοτροπία, όταν πια δεν επιτελούσαν άλλο ρόλο παρά την επίδειξη δύναμης, αν ποτέ επιτέλεσαν δηλαδή το ρόλο της προστασίας για την οποία υποτίθεται ότι χτίζονταν, προστασία από τις βαρβαρικές επιδρομές, και δεν ήταν από την αρχή κάστρα πολεμικά, που θεμελίωναν την εξουσία του δυνατού άρχοντα ο οποίος καταλάμβανε μια περιοχή από τις παρατημένες πλέον από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και πουλώντας προστασία κατάφερνε να στήσει το φέουδο του. Τώρα τα περισσότερα είναι τουριστικά αξιοθέατα, κρατικά, όχι όπως στην Αγγλία που τα συντηρεί το National trust, και ωραιότατα συντηρημένα, και με ωραία μαγαζάκια. Θέλω να αγοράσω όλα τα παιδικά βιβλία στα βιβλιοπωλεία τους, κρατιέμαι ακριβώς δεν ξέρω ποιο να διαλέξω. Τα παιδικά βιβλία είναι ό,τι ωραιότερο υπάρχει, και από τα πράγματα που λείπουν στην Ελλάδα, μια απόλαυση που δεν έχουμε. Πας ας πούμε σε ένα μουσείο και ευχαριστιέσαι, αλλά δεν βρίσκεις στο μαγαζάκι ένα βιβλίο που να επεκτείνει την απόλαυση. Λυπάμαι, αλλά δεν έχω βρει ποτέ κανένα, μόνο κάτι σάχλες, δυστυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου