Βραδιές με πολιτικά σήριαλ

Τα βράδια βλέπω Borgen, τα πρωινά διαβάζω δημοσιογραφικές σκέψεις περί τ πιθανοτήτων να αποκτήσουμε κυβέρνηση συνεργασίας μετά τις επόμενες εκλογές. Λέτε να έχουν σε 200 χρόνια οι Έλληνες την ευκαιρία να γιορτάσουν, μαζί με τα 400 του νέου κράτους, τα 300 της μικρασιατικής καταστροφής και τα 200 από την αρχή των κυβερνήσεων συνεργασίας που θα ξεκινήσουν από μας;

Στο Borgen oι συνεργαζόμενες υπουργοί και πρωθυπουργός, γυναίκες όλες, αναγκάζονται να είναι ευγενικές διαρκώς μεταξύ τους, αλλά οι αντιθέσεις υποβόσκουν και βγαίνουν με κάτι βλέμματα φαρμακερά, ή με κάτι ωραίες, ζυγισμένες ατάκες οι οποίες αποτελούν τη μεγαλύτερη απόλαυση του σήριαλ. Είδες, λέω μέσα μου, κι οι πολιτισμένοι θέλουν κατά βάθος να βγάλουν τα μάτια ο ένας του άλλου, αλλά δεν το κάνουν, κρατιούνται. Αντί γι αυτό επινοούν προτάσεις, υπαινιγμούς, χτίζουν επιχειρήματα, στήνουν παγίδες ενίοτε, πολιτικοί είναι στο κάτω- κάτω και στο σήριαλ πρέπει να δείξουν και έχθρα, αλλιώς θα είναι βαρετό. Στην πραγματικότητα όλες αυτές οι κυρίες και οι κύριοι μπορεί να τα καταφέρνουν ακόμα πιο ήπια, πιο ευγενικά, πιο ουσιαστικά, να προχωρούν σε κάτι σαν κοινή απόφαση για βασικά πράγματα, έστω κι αν η μία ρίχνει την άλλη με την εξυπνάδα της, ή με την τύχη, ή με κάτι άλλο.

Προσπαθώ να φανταστώ μια καινούργια πολιτική ζωή και για μας, χωρίς επιθέσεις επί προσωπικού, χωρίς πάθος στα έδρανα, με περισσότερη ουσία, χωρίς σαχλαμάρες που προσφέρονται καθημερινά για να ξεχάσεις τα αληθινά σοβαρά και κρίσιμα ζητήματα του κράτους αυτού και της χώρας αυτής, και με χαρά τα δέχεσαι και τα μασουλάς μέχρι να αηδιάσεις. Δυσκολεύομαι. Με τη ζέστη κιόλας, πιο εύκολο να μπαίνεις στο Twitter και να παρακολουθείς βρισίδια μέχρι να πάρεις απόφαση να ξεκινήσεις τις δουλίτσες σου, ελαφρά δηλητηριασμένος ήδη από την αβάσταχτη ελαφρότητα του πολιτικού μας είναι. Τόσο που κι η δουλειά σου βγαίνει αβάσταχτα ελαφριά, ενώ σε βαραίνει μέχρις εξουθενώσεως. Αντιφατικά και δύσκολα πράγματα.

Αυτά, είπαμε, το πρωί. Το βράδυ ξανά Borgen, όπου συμβαίνουν επίσης αυτά τα καταπληκτικά με τις υπουργούς στη βόλτα με τα πόδια, ή με ποδήλατο, κλπ. Εκεί πια έχει σκοτεινιάσει, πρέπει να ξεχαστώ, να μη σκέφτομαι: γιατί ρε παιδί μου κι εμείς με τίποτε δεν μπορούμε να ζήσουμε κάτι τέτοιο; Τι τους λείπει των πολιτικών μας; Τόσο προνόμια έχουν, γιατί δεν μας χαρίζουν κι εμάς κάτι, όχι επίδομα, κάτι τέτοιο, σε σαβουάρ βιβρ;