Nότες και δάκρυα

Οι ημιτελικοί της Γιουροβίζιον θα μας θυμίσουν απόψε ξένοιαστες ευρωπαϊκές εποχές. Τη ζωή μας όλη σχεδόν, που νομίζαμε ότι θα μπορούσαμε να βλέπουμε τα σύνορα μόνο στους χάρτες και να ακούμε τις ιδιαιτερότητες μόνο στα τραγούδια. Δεν έπαιζε ρόλο τι γλώσσα μιλούσες ή σε τι θεό πίστευες, φτάνει να ήξερες την παγκόσμια γλώσσα της ποπ. Κι η παγκόσμια γλώσσα της ποπ έβρισκε τον τρόπο να γίνεται τοπική κάθε τόσο, έπαιρνε βραβείο και τραγούδι με στίχους ακατανόητους, που όλοι μιλούσαν για έρωτα. Έρωτας και τίποτ’ άλλο, σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, όπως σ’ εκείνο το παλιό ελληνικό τραγούδι: σ’ αγαπώ ελληνικά, io t’ amo ιταλικά, je vous aime φραντσέζικα, etc, etc…

Φέτος, λένε, είναι φαβορί η Ουκρανία, και πώς αλλιώς; Πρέπει να πάρει το βραβείο, ας είναι κι από τα δάκρυα που θα ρίχνουμε ακούγοντας τις νότες, τις όποιες νότες. Νότες και δάκρυα, πόσο καλά ταιριάζουν. Φέτος λίγα λόγια βρίσκουν το στόχο της συγκίνησης, οι νότες προέχουν. Βραβείο να δοθεί φέτος στην Ουκρανία που αντιστέκεται, που επιμένει στην καθημερινή της ζωή, φυτεύοντας τουλίπες Ολλανδίας στο Κίεβο κι οργανώνοντας μαθήματα στο μετρό του Χαρκόβου, όπου ζουν οι άνθρωποι την καθημερινότητά τους. Βραβείο αντοχής και στις μητέρες που έφυγαν πρόσφυγες για να εξασφαλίσουν τα παιδιά τους, σε χώρες που δεν ξέρουν τη γλώσσα, δεν ξέρουν τις συνήθειες, αλλά προσπαθούν να είναι ευγενικές και γελαστές, να μη γίνουν δυσάρεστες. Πολύς κόσμος για βραβείο.

Στη ζωή μας όλη ως τώρα απολάμβανα κάθε στιγμή στη Γιουροβίζον σαν σπασικλάκι της Ιστορίας που εκτιμούσε την ειρηνική και μουσική αυτή αναμέτρηση, έχοντας εντρυφήσει στα περασμένα πάθη, που για αιώνες φαίνονταν αξεπέραστα. Φέτος είναι αλλιώς. Η Ιστορία μας την έφερε, μας τη φύλαγε, χτύπησε ύπουλα, ξανάρχεται ματωμένη και ζητάει τα ρέστα. Τι νόημα έχει να κάνουμε ότι είμαστε όπως πέρσι κι όπως πριν τριάντα χρόνια, μαζευόμαστε και τραγουδάμε σα να είναι λέει τα σύνορα μεταξύ μας μια ξεπερασμένη σύμβαση, κάτι χαρτιά που δεν βρίσκαμε τρόπο να τα ξεφορτωθούμε, κάτι άβολες κληρονομιές που βιαζόμασταν να ξεχάσουμε;

Ας επιμείνουμε ωστόσο. Δεν έχει άλλη οδό. Τα κουρέλια της Ιστορίας ξανά θα ανεμίσουν σημαιάκια για την ποπ. Ξανά θα κάνουμε σα να θέλουμε να γελάσουμε με τις διαφορές και τα χαρακτηριστικά μας. Η βαθύτερη σοφία της μουσικής συνάντησης θα νικήσει στο τέλος.