Πολλά δέντρα μεγαλώνουν στην Κυψέλη

Είναι τώρα βδομάδες που η σκόνη μας πνίγει μόλις διαβούμε το κατώφλι του σπιτιού. Δεν είμαστε κοντά στο Σύνταγμα όπου γίνεται η ανάπλαση, ούτε κοντά στην Πανεπιστημίου όπου συνεχίζεται η ανάπλαση, είμαστε κοντά στην Κερκύρας όπου μια πολύ μικρή, σχεδόν διακριτική, από ό,τι έχω αντιληφθεί τουλάχιστον, ανάπλαση λαμβάνει χώρα. Μικρά βουνά από χώμα ορίζουν κάθε πεζοδρόμιο φραγμένα από πλαστικό δίχτυ που στηρίζεται σε ορθωμένα σίδερα έτοιμα να σε λογχίσουν. Συγγνώμη για την υπερβολή, φταίει η αγαπημένη μου συγγραφέας Μπέτη Σμιθ, η οποία στο «Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν» βάζει τον πατέρα της ηρωίδας να πεθαίνει λογχισμένος από ένα τέτοιο σίδερο.

Δεν ξέρω αν στο Μπρούκλιν τότε έφτιαξαν πεζοδρόμια με πλάκες ή αυτά τα ευρωπαϊκά, τα αυτοτελή, όπου ρίχνεις ένα υλικό επάνω και τελειώνεις, δεν έχεις να αλλάζεις τις πλάκες κάθε τόσο, δεν τις σηκώνουν οι ρίζες των δέντρων να σκοντάφτεις περπατώντας, δεν τις σπάει το βάρος των αυτοκινήτων που μοιραία κι αναπόφευκτα θα ανέβουν στα πεζοδρόμια, δεν γίνεται να μην ανέβουν, να ξανασκοντάφτεις επάνω τους. Σε μια πόλη που έχει στενά πεζοδρόμια θα έπρεπε να είναι το πρώτο πείραμα που θα έκανε κάθε λογικός δήμαρχος, αν αυτές οι δυο έννοιες δεν ήταν τελείως ασύμβατες μεταξύ τους: λογικός και δήμαρχος ταυτόχρονα.

Φαίνεται πως υπάρχουν τοτέμ και ταμπού πάνω και πέρα από κάθε λογική, των οποίων τις ρίζες δύσκολα θα ανακαλύψουμε όσο κι αν σκοντάφτουμε σε άλλες ρίζες, τις αληθινές ρίζες των στριμωγμένων δέντρων. Διότι είμαστε και τέτοιοι τύποι, θέλουμε και το δέντρο μας στο μισό μέτρο πεζοδρόμιο. Οπότε τι καλύτερο από αυτή την ευρωπαϊκή ιδέα του υλικού χωρίς ραφές;

Θα αντικατασταθούν, μαθαίνω, στην Κερκύρας οι πλάκες πεζοδρομίου, από άλλες πλάκες, αντιολισθητικές. Δεν θα γλυστράς όταν βρέχει και λιώνουν τα φύλλα, θα είναι από νέο, πολύ ψαγμένο και μάλλον ακριβό υλικό. Δεν θα μπορούσε να μην είναι σε πλάκες; Ζητάω πολλά. Θα σταματήσουμε να γλιστράμε, θα συνεχίσουμε να σκοντάφτουμε.

Η αλήθεια είναι ότι όσο και να γκρινιάζω, περιμένω ανυπόμονα τις αντιολισθητικές πλάκες, καθώς και το τέλος του εργοταξίου που έχει δυσκολέψει την αναπνοή μας. Ελπίζω να μη βρέθηκαν τίποτε αρχαία, ή τίποτε κρυμμένα ρέματα, ή καταφύγια, ή τούνελ, ή οτιδήποτε άλλο και χρειαστεί για κανα εξάμηνο να ρουφάμε το ένδοξο χώμα της Αττικής σε κάθε ανάσα. Για τη δική του δόξα, κυρίως. Εννοείται αυτό.