Σταμάτα

Σταμάτα να γράφεις για το Πεδίο του Άρεως, μου λέει θυμωμένος πριν κανα μήνα κάποιος γνωστός, και καταπίνω τη γλώσσα μου εκεί που ετοιμαζόμουν να πω για τον ήχο του Άλσους που με τρόμαξε ένα βράδυ. Σταμάτα, τόσα χρόνια γράφεις, εσύ φταις για όλα που έπαθε το πάρκο μας, αυτό δεν το είπε, αλλά σαν ενοχικό άτομο που είμαι αμέσως φορτώθηκα τις ευθύνες. Μήπως φταίω εγώ στ’ αλήθεια; Δεν είμαι βέβαια και καμιά διάσημη πένα, αλλά μήπως σιγά -σιγά υποσκάπτω την υγεία των φυτών και τη θετική στάση των κατοίκων, όλον τον καιρό που γράφω και ξαναγράφω;

Φταίω που έγραφα ότι έμπαιναν αυτοκίνητα και το διέσχιζαν στη μακρινή δεκαετία του 80, καθώς υποβαθμίζονταν σταδιακά οι γειτονιές τριγύρω; Μήπως φταίω που είχα ξαναγράψει όταν αποφάσισαν να μην προσλάβουν άλλους φύλακες για την παιδική χαρά, κι όταν μπάζωσαν τη λιμνούλα με τις πάπιες, κι όταν την ξήλωσαν τελείως;

Λίγα χρόνια μετά, όταν γινόταν η Έκθεση βιβλίου και άρχισαν να διαμαρτύρονται κάτι «ομάδες περιοίκων» για την εμπορευματοποίηση, και κατάφεραν να φύγει η Έκθεση και μετά να φύγει και η άλλη έκθεση με τα φυτά, μήπως φταίω και γι αυτά, αφού είμαι κι εγώ περίοικος, αν και μου άρεσαν οι εκθέσεις, διότι άντε τώρα να βγάζεις άκρη με περιοίκους;

Κι αργότερα, όταν οι περίοικοι μέσα στον επαναστατικό τους οίστρο κατάφεραν να το κρατούν κλειστό τρία χρόνια μετά την ανάπλαση, μήπως φταίω που έγραφα ότι περιμένουμε κάποιοι άλλοι περίοικοι να ανοίξει;

Γενικά, μήπως είναι ύποπτο πράγμα να είσαι περίοικος; Και τώρα που το αναψυκτήριο Άλσος έχει γίνει μέγα και τρανό κέντρο διασκεδάσεως, και κάθε βράδυ παρκάρουν θηριώδη αυτοκίνητα στα δρομάκια του πάρκου, τα οποία συνεχώς μετακινούνται για να χωρέσουν κι άλλα, μάλλον θα φταίω που απορώ γιατί οι άνθρωποι που έχουν ξοδέψει τόσα λεφτά για το αυτοκίνητο τους και για την έξοδο τους, δεν μπορούν να πάνε στο διπλανό πάρκινγκ με δέκα ευρώ; Και γιατί το κανονικό πάρκινγκ έχει κατεβασμένα ρολά από την πλευρά του πάρκου, ενώ ασφυκτιούν τα θηριώδη οχήματα γύρω- τριγύρω; Μετά από τόσες περιπέτειες που πέρασε το πάρκο και πήγαμε φέτος να χαρούμε, καλύτερα να μην πω τίποτε, μην αποφασιστεί επίσημα να γίνει πάρκινγκ ολόκληρο το πάρκο, μια κατάληξη τα χωρίζει εξάλλου, οπότε, ποιος θα φταίει;