Περιορισμένες μετακινήσεις

Κάποτε ονειρευόμουν να κάνω τις πεζοπορίες του Ρουσώ με παπούτσια όμως καλύτερα από αυτά τα σατινένια γοβάκια που περιγράφει ότι φορούσαν οι φίλες που τον συνόδευαν, και ρούχα πιο βολικά από τις φούστες τους με τα φουρώ. Όχι ότι δεν είναι υπέροχο να περπατάς σε γαλλική εξοχή- και ελβετική και γαλλική και γερμανική και όλες τέλος πάντων τις ευρωπαϊκές εξοχές- με σατέν γόβες και ανοιχτόχρωμα κρινολίνα, αλλά ας μην το παρακάνουμε.

Και με τα αθλητικά παπούτσια και τις σύγχρονες φόρμες καλά τα πήγαμε τις μέρες του περιορισμού μετακινήσεων. Όσο πιο πολύ περιορίζονταν οι μετακινήσεις με αυτοκίνητο, τόσο άνοιγαν οι ορίζοντες με τα πόδια, και εξερευνήσαμε μέρη που δεν ξέραμε ενώ είναι δίπλα μας, τόσο πολύ το αυτοκίνητο τα δείχνει αδιάφορα και αφιλόξενα, ενώ με τα πόδια είναι αλλιώς. Περιμένοντας το ξεκίνημα για τα μονοπάτια του Ρουσώ, αρκέστηκα κι εγώ στα αθηναϊκά πεζοδρόμια, το μεγάλο εχθρό μου, τη μεγάλη αγάπη μου. Γνωριστήκαμε καλύτερα, κι είχα όπως ο Ρουσώ κι εγώ παρέα.  Έζησα το πάρτι που ονειρεύομαι, να περπατώ με φίλες μου και φίλους σε ένα φαρδύ πεζοδρόμιο και να κουβεντιάζουμε, και να διασχίζουμε συνοικίες, και να φτάνουμε σ’ ένα πάρκο, σ’ ένα πεζόδρομο, να καθόμαστε να ξεκουραστούμε.

Ανακάλυψα ότι σε πολλές γειτονιές που δεν ήξερα πολύ καλά πού πέφτουν, υπάρχουν πεζόδρομοι, ποδηλατόδρομοι, μικρά παρκάκια, μικρά σπιτάκια, περισσότερη ησυχία από τα μέρη τα δικά μας και το κέντρο που το έχω λειώσει στο περπάτημα. Δεν είναι ακριβώς η εξερεύνηση της Πάρνηθας που διαρκώς με καλεί όπως άλλους τους κράζει η θάλασσα, αλλά κάτι καινούργιο ως απασχόληση και διασκέδαση που δεν ξέρω ακόμα πού να κατατάξω. Ιδανικά χρειάζεται συνδυασμό προσώπων, ένας να ξέρει τα μέρη, ή τουλάχιστον να ξέρει να θέτει καίριες ερωτήσεις στους περαστικούς, κάποιος να έχει μαζί του λίγο νερό, κάποιος να μην κουράζεται ποτέ, κι ένας με καλό προσανατολισμό. Αυτά τα πάρτι ονειρεύομαι.

Ο δρόμος  δίνει χαρά από μόνος του. Με παρέα πια γίνεται κανονική γιορτή, γεμάτη έξτρα εμφανίσεις που κανένας δεν κουράστηκε να ετοιμάσει. Είναι εκεί και μας περιμένουν. Ενίοτε προσφέρουν θλίψη οι αθηναϊκές γειτονιές, αναπόφευκτα, αλλά η χαρά της αναγνώρισης, της επίσκεψης των ονομάτων, συνοικιών, τοποθεσιών, δρόμων και πλατειών, αυτή πάντα υπάρχει στο βάθος.

Με μισό εμβόλιο, με μάσκες, κάναμε κάμποσα χιλιόμετρα. Με πλήρη εμβολιασμό άραγε θα συνεχίσουμε, ή θα πιάσουμε τραπέζι στην εστίαση με τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χέρι;