Καλή απόλαυση

 Στην καθημερινή μου βόλτα στο κοντινό πάρκο (sms 6) παρατηρώ τους νέους που πηγαίνουν κι αυτοί για περπάτημα ή απλώς για να πάρουν καθαρό αέρα και να δουν ο ένας τον άλλον. Δύσκολη περίοδος για τις ηλικίες τους, η αναγκαστική απραξία που έρχεται ύστερα από δέκα χρόνια ανεργίας σε όλους τους τομείς.

Αλλά είναι νέοι και όταν συναντιούνται χαμογελούν, δεν αφήνονται να κατεβάσουν τα μούτρα, κι ας τους βασανίζει αυτή η μετέωρη κατάσταση. Εξάλλου τώρα έρχεται η αύξηση της στρατιωτικής θητείας και θα χαρούν όλοι πολύ μόλις τα σχέδια ανακοινωθούν επισήμως. Ποιος τη χάρη τους.

Στρατό δεν πήγα στον καιρό μου, αλλά ξέρω από τους φίλους μου κι ύστερα γιους φίλων και δικούς μου το πόση πλήξη περνούν εκεί οι νέοι, πόσο βράζουν στο ζουμί της απραξίας με την αίσθηση των χαμένων ωρών, των χαμένων μηνών, των χαμένων χρόνων ενίοτε.

Οπως ήταν στη γενιά μου, 28 μήνες είχε κάνει ο αδερφός μου στο Ναυτικό και θεωρούσαμε εκείνη την εποχή προ πολλού ξεχασμένη στο παρελθόν, ιστορίες να τις λες και να μην τις πιστεύουν. Κι όμως, να που ανακοινώνεται η αύξηση θητείας, βρέθηκε το φάρμακο για τις ανησυχίες και τις υπαρξιακές κρίσεις της νεολαίας, τρεις μήνες μπόνους στο φανταριλίκι, να σε ζώσει το κενό του νοήματος και να μην ξέρεις πώς να γλιτώσεις την ψυχική σου υγεία.

Ακριβώς τη στιγμή που το χρειάζονται λοιπόν οι νέοι το νόημα της ύπαρξής τους, που δεν βρίσκει δουλειά, που δεν βρίσκει ταίρι, που δεν βρίσκει χαρά στις υποτιμημένες και κακοπληρωμένες δουλειές, που δεν βρίσκει αναγνώριση στις προσπάθειες εκπαίδευσης, που δεν βρίσκει στόχο να διοχετεύσει τη φυσική του ενεργητικότητα, αυτό το τρομερό νόημα, ακριβώς πάνω στα δύσκολα, να η εθνική μας άμυνα σαν κοπελούδα δροσερή με ένα καλάθι ροδοπέταλα ραίνει με ένα έξτρα τρίμηνο την ούτως ή άλλως πληκτική, απωθητική, υπερτιμημένη για λάθος λόγους και υπαρξιακά επικίνδυνη στρατιωτική θητεία, προσφέροντας το ομοιοπαθητικό μαντζούνι στις τρομερές αρρώστιες της νιότης.

Περνάτε δύσκολα παιδιά, βιώνετε τους περιορισμούς για τον Κόβιντ τραυματικά, δεν βρίσκετε δουλειά, δεν έχετε όρεξη για μελέτη, δεν μπορείτε να καναλιζάρετε τα ταλέντα σας; Σας χρειάζεται η πατρίδα, εξασκημένη στο να παράγει ιεραρχίες όπου η απορία για το τι κάνω εδώ που βρίσκομαι και γιατί, βρίσκει την αποθέωσή της, με εγγυημένους περιορισμούς που δεν θα ξέρετε γιατί τους υφίσταστε και θα θυμάστε κλαίγοντας από νοσταλγία τον Κόβιντ. Καλή απόλαυση, που λέγανε και τα γκαρσόνια.