Η κυρία Έπη

Το πρώτο πράγμα που μαθαίναμε στο μάθημα Τεχνικών στο σχολείο ήταν τα ονόματα των χρωμάτων. Το θυμήθηκα όταν συζητούσαμε για την κατάργηση της μίας τελευταίας ώρας Τεχνικών από τα Γυμνάσια, το θυμάμαι και τώρα που έμαθα το θάνατο της δικής μας καθηγήτριας Τεχνικών, της αγαπημένης μας κυρίας Έπης Πρωτονοταρίου. Ή μάλλον προσπαθώ να θυμηθώ εκείνο τον κατάλογο που μου προκαλούσε έντονα και ανάμικτα συναισθήματα. Κόκκινο καρμίνι, μπλε ουλτραμαρίν, σιέν μπρυλέ… Πόσο παράξενα ονόματα έχουν τα χρώματα, σκεφτόμουν, και τι σημαίνουν, και πόσο θέλω να τα γνωρίσω σε βάθος, να τα αφήσω να με παρασύρουν στον κόσμο τους, να φτιάξουν έναν κόσμο για μένα, κι από την άλλη πόσα πολλά είναι, οι γονείς μου θα βογγήξουν πάλι, είναι πανάκριβα…

Μιλάμε για τον εαυτό μας πάντα όταν μιλάμε για κάποιον που χάθηκε, ειδικά αν δεν τον ξέραμε καλά, κι ακόμα πιο ειδικά αν μας έκανε να γνωρίσουμε πλευρές του εαυτού μας. Αλλά νομίζω ότι όταν μιλάμε για δάσκαλο και μάλιστα σε μάθημα τόσο υποτιμημένο,  έχει νόημα η αναφορά. Η Έπη Πρωτονοταρίου δεν μας έμαθε μόνο τα χρώματα, αλλά κυρίως να ξεπερνάμε το φόβο μπροστά στο λευκό χαρτί και μπροστά στο ενδεχόμενο να μην είμαστε αρκετά καλές, έξυπνες ή ταλαντούχες. Αυτοί είναι οι σπουδαίοι δάσκαλοι, όχι μόνο να δουλεύουν με τους καλούς και ταλαντούχους μαθητές και να τους βοηθούν να αποκτούν εμπιστοσύνη στο ταλέντο τους και να προχωρούν, αλλά και στους κακούς και τους ατάλαντους να βρίσκουν τη χαραμάδα που οδηγεί στην εμπιστοσύνη και χτίζει τη σχέση  μαθητή και δασκάλου, και ανοίγει τους ορίζοντες προς άλλες σχέσεις, όπως η σχέση με την Τέχνη για μια ολόκληρη ζωή.

Έτσι, εμένα που ήμουν στα Τεχνικά έως τότε με το αίσθημα του καταδικασμένου στον προθάλαμο, με πήρε από το χέρι και με έβαλε στο σαλόνι όπου γινόταν η γιορτή, να χαρώ και να καταλάβω, να λερώσω τα χέρια και να αγγίξω την ψυχή μου, τη δική μου και των άλλων. Θυμήθηκα, μόλις έμαθα το θάνατο της, τη λαχτάρα μου στο θρανίο, περιμένοντας να περάσει και με δυο κουβέντες να με βοηθήσει λίγο ακόμα να βρω νόημα στα σχέδια που είχα ξεκινήσει, στα χρώματα που δοκίμαζα, και την αγωνία μου, μήπως δεν προλάβει. Είναι ταλέντο άραγε να είναι κανείς τόσο καλός δάσκαλος που να αλλάζει τους ανθρώπους, ή είναι κάτι που καλλιεργείται κάπως;