Τα πεύκα της Ρώμης

Συνήθως είναι τα εγγόνια που εξαντλούν από ιστορίες τη γιαγιά, πες μας τι έγινε στον πόλεμο, στην Κατοχή, στη ζωή σας τότε την αλλιώτικη, πες μας ιστορίες αστείες και τραγικές, δώσε μας το παρελθόν καθώς φροντίζεις καθημερινά το παρόν μας. Να όμως που ζήσαν τα εγγόνια το προνόμιο να προσφέρουν στη γιαγιά κάμποσο παρελθόν μαζεμένο, και δη στην καρδιά του σούπερ παρελθόντος, τη Ρώμη. Χριστούγεννα του 2004. Ο φοιτητής μας τότε, ο μεγάλος εγγονός της, με το πιο στιβαρό μαλλί της καρριέρας του -μάλλον το σήκωνε το ρωμαϊκό κλίμα- μας φιλοξένησε όλους μαζί στο ωραίο του σπιτάκι. Κι εκεί να δεις τη γιαγιά να περπατάει στην πόλη και στα ερείπια ακούραστη, και στα μουσεία, ως το βραδάκι καθημερινά, και να απολαμβάνει τα ωραία εστιατόρια που είχε φροντίσει να κλείσει μέσα στις γιορτές το προνοητικό αγόρι.
Νάτοι εδώ στη Ρώμη οι δυο τους, κάτω από ένα ρωμαϊκό πεύκο, απο εκείνα τα μοναδικά πεύκα της Ρώμης, ειδική ράτσα πεύκων, που τα πρόσεξαν και τα τραγούδησαν ποιητές απ' όλον τον κόσμο.  Μοιάζουν ζωγραφισμένα, σα να τα σχεδίασε κάποιος για να απαλύνει τη σκληράδα της φθαρμένης ισχύος, να χαρίσει στην αιώνια πόλη μια τρυφερή πινελιά. Είδος που για ιδιαίτερο λόγο ευδοκιμεί εκεί, δεν θυμάμαι ακριβώς. 
Εϊχαμε ταξιδέψει οικογενειακώς, αλλά η πιο ωραία φωτογραφία είναι αυτή με τους δυο τους. Η στιγμή μέσα στο χρόνο που το αγόρι έχει μεγαλώσει, η γιαγιά μοιάζει να γέρνει πάνω του σα μικρό κορίτσι. Γίνεται σιγά σιγά το κοριτσάκι που θα χρειαζόταν τη φροντίδα, θα αντιστρέφονταν οι ρόλοι. Κι ήμασταν απροετοίμαστοι γι αυτό, μαθημένοι πάντα να δεχόμαστε εμείς τις φροντίδες.
 Όμως ακόμα εδώ, κάτω από το σαν σχεδιασμένο με γιαπωνέζικο πενάκι πεύκο,  είναι κορίτσι ζωηρό, έτοιμο να μας ακολουθήσει στις βόλτες και τις ανακαλύψεις.