Ξένοι

Ξένοι

Μπαίνουν στο τρόλεϊ οικογενειακώς, μάνα νεαρή με μαντίλα, πατέρας εύσωμος με κελεμπία ή κάτι τέτοιο, εκείνη με μωρό στην αγκαλιά, ο άλλος με ένα διπλό καρότσι κι ένα παιδάκι μόνο, κάπως μεγαλύτερο. Η γυναίκα κάθεται λοξά απέναντι μου, κάπως βλοσυρή, το μωρό της, κοριτσάκι με ροζ φόρμα και χρυσό σκουλαρικάκι, είναι πολύ νευρικό, συστρέφεται στα χέρια της ακατάπαυστα. Γεμίζει κόσμο το τρόλεϊ, γκρινιάζει το μωρό, κάποια στιγμή αποφασίζει να το θηλάσει. Ανοίγει κουμπιά, σπρώχνει το στόμα του προς το στήθος καλύπτοντας αμέσως ό,τι θα μπορούσε να αποκαλυφθεί, βρίσκει τελικά στήθος το στόμα πίσω από τα ρούχα που αμέσως κλείνουν γύρω τους. Οι επιβάτες δεν πολυκοιτούν, ρίχνουν μια ματιά, την αποσύρουν σεμνά. Η μάνα μένει να κοιτάζει μακριά, τα φρύδια σουφρωμένα, είναι δοκιμασία να πρέπει να θηλάζεις το μωρό στο τρόλεϊ μιας ξένης χώρας, όπως και να το κάνουμε.

Αντιπαθώ τις μαντίλες, τις κελεμπίες ακόμα περισσότερο. Εκνευρίστηκα με την εμφάνιση της οικογένειας, λυπάμαι το κοριτσάκι που θηλάζει, θα του βάλει κι αυτουνού μαντίλα όταν μεγαλώσει; Τώρα είναι σαν οποιοδήποτε παιδί, με το φορμάκι του, θα παίξει, θα διαβάσει, θα πάει σχολείο, ίσως εδώ, ίσως αλλού, κι ύστερα μια ωραία μέρα θα πρέπει να κρύβει μπράτσα, μαλλιά, αστραγάλους. Κι αυτό το τρόλεϊ που φιλοξενεί το θηλασμό, κάτι σαν το γαϊδουράκι της μετανάστευσης, γεμάτο γυναίκες ασκεπείς, κι η πόλη μας, κι η χώρα κι η ήπειρός μας, δεν θα έχει κάνει τίποτε για να αλλάξει τη μοίρα της μικρής;

Τέτοια φιλοσοφώ, ρίχνω κλεφτές ματιές στη νεαρή μητέρα, είναι κι αυστηρή, τι να κάνει βέβαια εδώ που βρέθηκε.  Προστατεύει την αξιοπρέπεια της όσο μπορεί, δεν ξέρει καν ότι εδώ όχι μόνο δεν θηλάζουμε δημόσια εδώ και χρόνια, όχι μόνο δεν κυκλοφορούμε με τα παιδιά μας στις συγκοινωνίες, αλλά κοιτάμε με μισό μάτι κι όσους το κάνουν. Θα μείνει άραγε στην Ελλάδα, θα μάθει σιγά -σιγά τα χούγια μας, ή θα πάει στη Γερμανία;

Κατεβαίνουμε στην ίδια στάση. Το μωρό κλαίει μόλις το βγάζει από το στήθος, αλλά τουλάχιστον γλίτωσαν από το στενό χώρο του τρόλεϊ. Πάλι με ξενίζει η κελεμπία του πατέρα, πού πας άνθρωπε στην Ευρώπη με τέτοια περιβολή; Να σέβεσαι λίγο τα ήθη και τα ρούχα του τόπου που σε υποδέχεται. Μπορεί να είναι φανατικός μουσουλμάνος, να σκοπεύει να περάσει τη ζωή του σοκάροντας δυτικούς. Ωστόσο  τα μάτια μου βουρκώνουν ανεξέλεγκτα. Μια οικογένεια εν κινήσει, ξένοι, τόσο πολύ ξένοι, ταξιδιώτες τη στιγμή που θα ήθελαν να βρίσκονται σε χώρο ιδιωτικό. Η μαντίλα που αντιπαθώ κι η κελεμπία που φοβάμαι είναι που με κάνει να νιώθω βαθιά πόσο ξένοι είναι. Τι στο καλό με πιάνει και με τραντάζουν λυγμοί στη μέση του δρόμου;