Η Ευρώπη ποτέ δεν πεθαίνει

Ιταλικές εκλογές. Οι λαϊκιστές θριαμβεύουν στο νότο, οι αποσχιστικοί στο Βορρά. 

Απονομή Όσκαρ: Οι δύο πολεμικές ταινίες, η «Δουνκέρκη» και «Η πιο σκοτεινή ώρα» που ήταν υποψήφιες για Οσκαρ, δεν το πήραν, οι ειρηνικές κέρδισαν.

Από μια άποψη είναι αισιόδοξο αυτό για την ειρήνη, στο βάθος βλέπετε οι άνθρωποι έχουμε την τάση να στρεφόμαστε στο μέλλον, στο ψαρόμορφο τέρας (ή μήπως τερατόμορφο ψάρι;) που θα αγαπήσει κάποια κοπέλα σε φουτουριστικό κέντρο, κι όχι στον πατριωτισμό των Αγγλων που έστειλαν τα καραβάκια τους να παραλάβουν στρατιώτες ή που συγκινήθηκαν από τον δραματικό λόγο ενός παράξενου πολιτικού.

Μπορεί και να μη χρειαζόμαστε καν την υπενθύμιση οικείων κακών που δεν είναι πια οικεία, ήταν των παππούδων μας. Εκείνη η παράξενη Ευρώπη του Μεσοπολέμου, κουρασμένη, ζαλισμένη, να μη θέλει να πολεμήσει ξανά ενώ είχε αρχίσει τον προηγούμενο πόλεμο με τόσο ενθουσιασμό, έχουν περάσει εκατό χρόνια πλέον, πού να θυμόμαστε;

Ειρήνη λοιπόν, και ευήκοον ους σε πολιτικούς που υπόσχονται μεγαλύτερη εθνική ανεξαρτησία από την Ευρώπη, που πολύ τους καταπίεσε όλους. Οσο να 'ναι, έχουν δίκιο. Δείτε την Ιταλία, μια μπότα που εξέχει από το κυρίως ευρωπαϊκό σώμα, γιατί να θέλουν οι πολιτικοί της να δεχτούν ντιρεκτίβες, όταν μπορούν να επικαλούνται τη μοναδικότητά της για να αυξάνεται η εξουσία τους;

Σάμπως δεν είναι κληρονόμοι -ιστορικά δηλαδή- της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας που υπήρξε ποτέ και δημιουργοί του πολιτισμού που έδωσε τα φώτα, ε, συγγνώμη, εμείς δώσαμε τα φώτα, εκείνοι έβαλαν την άσφαλτο.

Πώς λοιπόν να δεχτούν τώρα τον ρόλο μιας γραφικής μακρουλής χώρας σε κρίση που οφείλει να εφαρμόζει αποφάσεις παρμένες από τυχάρπαστους Ολλανδούς ή Σουηδούς που ήταν στα δέντρα την εποχή που εκείνοι έστρωναν χαλίκι στην Αππία οδό, για να μη μιλήσουμε για τους Ρουμάνους που τους έχουν κλέψει και το όνομα. Εχουν πρόβλημα ταυτότητας οι άνθρωποι, ό,τι καλύτερο δηλαδή για ηγέτες που υπόσχονται ταυτότητες ισχυρές σαν μεταλλικούς θώρακες, να μην μπορείς να σαλέψεις.

Κι εκεί στην τούρλα των προβλημάτων ταυτότητας, να μην έρθουν κι οι βόρειοι να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να βρουν τον εαυτό τους ωραιότερο και ψηλότερο και ιταλικότερο και σπουδαιότερο από τους νότιους; Φτάνει να τους γαργαλάει χρόνια τώρα ένας ωραίος ψηλός βόρειος με ενδιαφέρον βιογραφικό και καλοντυμένη γυναίκα.

Τι θέλει ο άνθρωπος για να δώσει την ψήφο του; Μια καλή κουβέντα, μια τρυφερή ταύτιση.

Γιατί να μην τα καλλιεργήσουν αυτά οι ηγέτες; Μόνο κερδισμένοι θα είναι. Κι αν καταφέρουν να αυτονομήσουν την περιοχή τους, εμ θα γίνουν πρόεδροι και πρωθυπουργοί και θα έχουν δικό τους κράτος, εμ θα έχουν δύο ψήφους μετά στη Γιουροβίζιον.

Πράγμα που σημαίνει ότι η Ευρώπη ποτέ δεν πεθαίνει.