Υική και θυγατρική στοργή

Ξύνουν τα νυχάκια τους οι Ευρωπαίοι. Βαρέθηκαν τη μονοτονία της συνύπαρξης, νοστάλγησαν τη δόξα των πολέμων, είναι πληκτικό να πρέπει κάθε Χριστούγεννα να ψήνεις γαλοπούλα; Αυτή η παγκοσμιοποιημένη κουλτούρα που μας αλλοιώνει τις παραδόσεις είναι αβάσταχτη, λένε. Οπότε πάρτε ένα Brexit κι ό,τι άλλο ήθελε προκύψει από τις επινοήσεις των πολιτικών που βάρυναν πρόωρα, γιατί να μπλέκουν με τα δύσκολα; Βρίσκουν εχθρούς και βαράνε τις σάλπιγγες, μαζεύουν το θυμό των πολιτών σε ψήφους, παίρνουν την εξουσία και συνεχίζουν να χρωματίζουν, να πλάθουν, να τελειοποιούν τους εχθρούς, άλλη δουλειά δεν ξέρουν.

Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι μονοσήμαντα. Όπως μου έλεγε και μια φίλη γαλλίδα πριν χρόνια, τότε που είχε ψηφίσει κι εκείνη Όχι στο Ευρωσύνταγμα, δεν ήταν που δεν το ήθελε, όχι. Δηλαδή ναι. Το ήθελε, αλλά δεν ήταν αρκετά τέλειο. Ήταν πολύ νεοφιλελεύθερο, ή κάπως έτσι. Οπότε προτίμησε το Όχι, αφού τα πράγματα δεν είναι μονοσήμαντα. Έκτοτε δεν της δόθηκε η ευκαιρία να το αναπτύξει αυτό το τέλειο Σύνταγμα που ήθελε, ούτε και σε κανέναν άλλον. Ίσως τώρα που θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα πρόεδρο ανάμεσα στη Μαρίνα και τον άλλον, που καθόλου δεν της αρέσει, ψηφίσει πιο μονοσήμαντα. Συμβιβάζεται κανείς. Αλλά πάλι, ποιος ξέρει; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Ωστόσο επιχαίρουν με πένθιμο ύφος, αυτό το υποκριτικό, δήθεν θλιμμένο, οι εχθροί της Ένωσης, αχ βρε παιδί μου η Ευρώπη δεν τραβάει. Μεγάλη παρακμή. Τιμωρείται η λιτότητα, η γερμανική πολιτική. Κι αυτοί οι Γερμανοί, τι το ήθελαν; Αν και δεν κατάλαβα ποτέ τι σημαίνει να είσαι κατά της λιτότητας όταν δεν έχεις λεφτά. Είμαι λίγο άσχετη με τα οικονομικά θέματα. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος τρόπος που δεν μας τον εξηγούν όλοι αυτοί οι πολύ μορφωμένοι άνθρωποι οι οποίοι είναι τώρα βουλευτές, γραμματείς, φαρισαίοι, ευρωβουλευτές. Κρίμα να μας αφήνουν στο σκοτάδι.

Και στην Ιταλία φαίνεται οι Ιταλοί δεν ψηφίσαν μονοσήμαντα, θέλαν κάτι καλύτερο, ή ίσως επιστροφή στις ρίζες, όπως εμείς. Εμείς με τις ρίζες έχουμε πάθος. Κολλημένοι στις ένδοξες αναμνήσεις. Επέτειοι, μαχητικότης, θλίψη και θυμός, κι άντε πάλι τα ίδια. Νοσταλγούμε την εποχή των παππούδων, τότε πολεμούσε ο κόσμος, έβρισκε διέξοδο η τεστοστερόνη. Τόσοι άντρες μαζεμένοι σε μια ήπειρο ειρηνική επί δεκαετίες, μπορεί και να ασφυκτιούν. Ή μπορεί να γαντζώνονται στις αναμνήσεις της γενιάς που πολέμησε, αυτής που σβήνει σιγά- σιγά ολοσχερώς. Να μην θέλει ν' αφήσει τους γονείς να πεθάνουν ήσυχα, να θέλει να ξαναζήσει τη δόξα των συγκρούσεων που ξέρει μόνο από τις διηγήσεις τους. Όλη αυτή η επιθετική νοσταλγία για εθνικές ταυτότητες στην Ευρώπη, τώρα πίσω- πίσω, ίσως είναι απονενοημένη πρόκληση στο χρόνο, άρνηση της φθοράς των γονιών. Ένα είδος υικής και θυγατρικής στοργής. Ποιος ξέρει; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...