Λογοτεχνικό καλωσόρισμα

Το εξώφυλλο δεν μου αρέσει, καλά που προχώρησα παραμέσα

Στη δεκαετία του ’90, που είχαν αρχίσει να έρχονται στην Ελλάδα οι μετανάστες, είχα μεγάλο φόβο. Κάποτε αυτοί οι άνθρωποι θα γράψουν για μας, έλεγα και προειδοποιούσα, μην τους πληγώνετε και τους βασανίζετε, μην τους προσβάλετε και υποθηκεύετε την εικόνα της Ελλάδας στο μέλλον. Έτσι, από υπερβολικό πατριωτισμό, άρχισα να ενδιαφέρομαι για την υποδοχή που κάνουμε στους ξένους, και συνεχίζω. Το είχα λοιπόν προβλέψει ότι θα έγραφαν για μας, αλλά δεν είχα ακριβώς προβλέψει το πώς. Δεν είχα προβλέψει ας πούμε τη γενναιοδωρία και τον ανθρωπισμό του Γκαζμέντ Καπλάνι απέναντι στην Ελλάδα, όπως δεν μπορούσα να έχω προβλέψει και τον έρωτά του για την ελληνική γλώσσα.

Αγαπά μια γλώσσα που τον καταδιώκει, έτσι ομολογεί στο δεύτερο βιβλίο του, με τον τίτλο «Με λένε Ευρώπη» την αγαπά όμως βαθιά, καλλιεργεί αυτόν τον έρωτα, και να που της προσφέρει όχι μόνο ένα βιβλίο, αλλά, πιστεύω, ένα νέο είδος, ένα νέο λογοτεχνικό κόσμο. Τόσα χρόνια λέμε για τους Έλληνες της διασποράς, ας καλωσορίσουμε λοιπόν τους Έλληνες της συλλογής, του συθερισμού, του συντρύγου, πώς να το πούμε αυτό; Πώς να ονομάσουμε όλους αυτούς που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια, όλους τους μετανάστες που έμειναν μαζί μας, που άλλαξαν και που μας άλλαξαν, που μας πλούτισαν και μας άνοιξαν ορίζοντες, δυνατότητες; Ένθετα στο μυθιστόρημα του που είναι γεμάτο χιούμορ, ο συγγραφέας έχει βάλει και τις συνεντεύξεις με άλλους μετανάστες στην Ελλάδα, πραγματικά πρόσωπα, συνεντεύξεις και ιστορίες που είχαν δημοσιευτεί στα ΝΕΑ, μας προσφέρει λοιπόν όχι μόνο μια ιστορία αλλά μια πραγματικότητα που με πείσμα αγνοούν ακόμα πολλοί που νομίζουν πως είναι πατριώτες και τη διαστρεβλώνουν.

Μπορεί να φτωχαίνουμε σε πολλά ως χώρα,  να πεθαίνουμε όπως λένε μερικοί, αλλά σε μερικά πλουτίζουμε και ξαναζούμε.

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ 4 Ιανουαρίου 2011 http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4611414