Τσιπούρες αλανιάρες

«Δεν φαντάζομαι να μας φέρεις τσιπούρες ιχθυοτροφείου», φωνάζει στην ταβέρνα
δυνατά, να τον ακούσουν από τα διπλανά τραπέζια. Και τον ακούν οι πάντες και
γυρίζουν το κεφάλι, να δουν ποιος είν' αυτός που δεν καταδέχεται τα
ιχθυοτροφεία. Ένας από τους πολλούς, δηλαδή, που δεν τα καταδέχονται. Διότι τα
ιχθυοτροφεία φτιάχνουν τσιπούρες για τους άλλους. Γι' αυτούς που δεν ξέρουν.
Για τα κορόιδα. Οι ξύπνιοι έχουν ακόμα τον κόσμο ολόκληρο μπροστά τους.
Άφθαρτο, με τον αλιευτικό του πλούτο ανεξάντλητο. Ακόμα και την τελευταία
τσιπούρα των θαλασσών θα τη φάνε κυνηγημένη στα δικά της νερά, γνήσια
γενναία και ανόθευτη.

«Θέλω τσιπούρες αλανιάρες», φωνάζει ακόμα πιο δυνατά και το γκαρσόνι παίρνει
το έτοιμο για την περίσταση ύφος, πονηρό, συνένοχο και θαυμαστικό μαζί.
Χαμογελά. «Βεβαίως κύριε», λέει. Το καλύτερο θα ήταν να πουν το ίδιο όλοι όσοι
ακούν γύρω γύρω τη βεβαίωση του αγνώστου, που θέλει να ξεχωρίσει από το ότι
τρώει τα εκλεκτά και τα σπάνια. Και τα ακριβά. Κάτι τέτοιο εννοείται στη σιωπή
που ακολουθεί και γεμίζει σκέψεις. Για τις θάλασσες που αδειάζουν από ψάρια
και τις εκκλήσεις του WWF να διακοπεί η αλιεία για κάποιο διάστημα. Για την
κοιλιά του κυρίου που έχει ήδη περίσσευμα σε αποθηκευμένες τσιπούρες και θα
μπορούσε να μείνει νηστικός μέχρι να ξαναγεμίσει η θάλασσα. Για τη γεύση τους,
που μάλλον δεν θα ξεχωρίζει, αλλά τα γκαρσόνια ξέρουν και υποκρίνονται. Για το
νόημα της λέξης «αλανιάρα» που υπονοεί άλλο πράγμα από τις τσιπούρες, ένα
είδος που ο κύριος δεν μπορεί να κυνηγήσει. Και την πληρώνουν τα ψαράκια τα
κακόμοιρα

https://www.tanea.gr/2002/07/18/opinions/analwsima-tsipoyres-alaniares/