Παίρνω λεωφορείο όσο πιο σπάνια μπορώ, αλλά μερικές φορές δεν γίνεται να το αποφύγω. Ποια, εγώ που υπήρξα φανατική των δημοσίων συγκοινωνιών. Αλλά έχει πια καταντήσει επικίνδυνο σπορ. Οι οδηγοί φέρονται σα να κουβαλούν πατάτες σε φορτηγά, φρενάρουν απότομα, τρέχουν τρελά τη νύχτα, ανοιγοκλείνουν τις πόρτες χωρίς να προσέχουν αν περισσεύει χέρι, πόδι, τσάντα ή μαντίλι. Αν δεν είσαι νέος με καλά αντανακλαστικά και γερά κόκκαλα, καλύτερα να μην το ρισκάρεις.
Η δε αδιαφορία των νέων να δώσουν τη θέση τους σε ηλικιωμένους, έγκυες, αναπήρους, δεν αντέχεται. Βυθισμένοι στις οθονίτσες τους ή τις κουβέντες τους, κάνουν ότι δεν βλέπουν. Βλέπεις στωικούς γέρους και γριές να κρατιούνται από τις χειρολαβές και τρέμεις πότε θα σωριαστούν στο πάτωμα με τα απότομα φρεναρίσματα.
Αν βέβαια χρειάζεσαι μια εμπειρία που θα σε πείσει για την απόλυτη αναισθησία της κοινωνίας μας, για την άχρηστη σκληρότητα της, τον παθολογικό εγωισμό που έχει εγκατασταθεί στην καθημερινότητά μας τυραννικά, τότε είναι χρήσιμο να το χρησιμοποιεί κανείς πότε -πότε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου