Κυριακή 18 Ιουνίου 2023

Για την ημέρα του πατέρα

 Ήθελα από το πρωί να γράψω για το μπαμπά μου. Έψαχνα φωτογραφίες, να βρω την τέλεια. ο μπαμπάς μου ήταν τόσο υπέροχος, και έχει πεθάνει από το 1987 κι ακόμα κλαίω όταν τον σκέφτομαι σα να μην πέρασε μια μέρα.

Καμιά φωτογραφία δεν με ικανοποιούσε. Καμία πρόταση. Να γράψω πάλι που ήρθε προσφυγάκι στην Ελλάδα, δέκα χρονών; Να γράψω για τις φράσεις του που μου καρφώθηκαν στην ψυχή παιδιόθεν, όπως εκείνη για "όλα τα παιδιά γεννιούνται γυμνά κι ολόιδια, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι", πώς να τον κάνω να ξεχωρίσει στο κύμα αγαπημένων μπαμπάδων που πλημμύρισε το fb;
Νύχτωσε κι ακόμα δεν είχα βρει φωτογραφία, κι είδα την είδηση για την Αναστάζια, την πανέμορφη Πολωνή που βρέθηκε νεκρή στην Κω, φαίνεται πως ένας από το Μπαγκλαντές τη σκότωσε, και θυμήθηκα κάτι από το μπαμπά μου που θέλω να ξεχάσω, μια νύχτα που με χτύπησε, πρώτη φορά στη ζωή του μου έριξε ένα χαστούκι, ή ίσως δεύτερη, πάντως τρίτη δεν υπήρξε. Είχα γυρίσει με το χείλι πρησμένο, ένας άντρας με είχε πάρει από πίσω, κι όπως περνούσα από το πάρκο βρήκε ευκαιρία στα σκοτεινά και με άρπαξε, μου ρούφηξε το χείλι, πάλεψα και έφυγα τρέχοντας. Ο μπαμπάς δεν με πίστεψε πως δεν έφταιγα γι αυτό που είχα πάθει. Πικρή, άδικη ενοχή, πικρή, άδικη τιμωρία για την ηλικία μου μόνο, για το θάρρος μου να θέλω να γυρίσω με τα πόδια από το Παγκράτι.
Αυτό ήταν μόνο, δεν έπαθα τίποτε περισσότερο. Πρέπει να είμαι ευτυχής για τόσες φορές που γλίτωσα έξυπνα ή και χαζά τις επιθέσεις, που ζω και γέρασα γερή. Κι άλλες φορές οι επιθέσεις, οι παρέες υπήρξαν επικίνδυνες, κι επιστράτευα τη φαντασία, την πονηριά, τέχνες γυναικείες πάντα αδέξιες. Κάθε φορά με το φόβο στο στομάχι. Στην κόψη του ξυραφιου τόσο συχνά τα νιάτα μας. Κι οι μπαμπάδες μας αυστηροί χωρίς εξηγήσεις. Δεν μπορούσαν να μας προστατεύσουν όσο ήθελαν. Τόσοι μπαμπάδες που θα γίνονταν για τις κόρες τους Κέρβεροι, αλλά δεν δίνεται η ευκαιρία.
Μόνο για τους γιους μπορούν οι μπαμπάδες να κάνουν κάτι. Δεν ξέρω ποιος θα ήταν ο σωστός τρόπος, βέβαια. Σίγουρα ο δικός μου μπαμπάς έκανε έναν γιο πιο τρυφερό κι από τον ίδιο. Αλλά για τη συνταγή, δεν έχω ιδέα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πόσο δύσκολο να γίνει το προσωπικό, πολιτικό.

Τη νύχτα που έφτασε ο Καραμανλής στο Ελληνικό να αναλάβει τα ηνία της χώρας που είχε βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, πενήντα χρόνια πριν, δεν...