Για ένα μέτρο πεζοδρόμιο

Ελπίζω να ζω όταν τελειώσει ο ποδηλατόδρομος ως το Σούνιο και να τον πάρω με τα πόδια. Όταν φτάσω στο Σούνιο κι ανέβω στο ναό του Ποσειδώνα θα στρίψω προς Λαύριο και θα συνεχίσω στον άδοξο μικρότερο δρόμο που περνάει δίπλα  από τα κρυμμένα μέσα στα πεύκα εξοχικά και συγκροτήματα. Ελπίζω, άλλη μια ελπίδα, ότι ως τότε θα έχουν ζωντανέψει με κάποιο τρόπο και τα παγκαλό που ερειπώνονται στο λόφο απέναντι από τον ένδοξο αρχαιολογικό χώρο με τρόπο πολύ ασεβή απέναντι σε αρχαίους και νέους θεούς καθώς και στο τοπίο.

Εκεί στρίβοντας προς το Λαύριο λοιπόν, με τα νησιά απέναντι να ορίζουν τις αποχρώσεις του γαλάζιου και τα συρματοπλέγματα των ιδιοκτησιών ένθεν και ένθεν να ορίζουν την επικίνδυνη περιήγηση, θα αναρωτηθώ άλλη μια φορά γιατί έπρεπε να γίνει τόσο στενός αυτός ο δρόμος ώστε να μη μπορεί ένας πεζός να περάσει απολαμβάνοντας τον περίπατο του. Αφού τόσοι άνθρωποι έρχονται εκεί μόνο για τις διακοπές τους, γιατί εξαρχής απέκλεισαν αυτή τη μορφή αναψυχής; Κολυμπούν το καλοκαίρι, αλλά το χειμώνα και τις άλλες εποχές, δεν είχαν φανταστεί ότι θα ήταν ευχάριστο, ενδιαφέρον, ψυχωφελές και υγιεινό να περπατούν ανάμεσα στο βουνό και στη θάλασσα και να τονώνουν το κυκλοφοριακό, το αναπνευστικό και τα υπόλοιπα συστήματα τους;

Φαίνεται πως όχι. Επικράτησε και σ’ αυτή την οριοθέτηση η παλιά διαμάχη του δημόσιου με το ιδιωτικό, με το δημόσιο να υποχωρεί στο μονίμως παραπονεμένο κι αχόρταγο ιδιωτικό, που έχει και τα πεύκα και τους φράχτες, και τα μονοπάτια και τις βεράντες. Δεν είχε φανταστεί ότι κάποτε ο γιατρός θα συνταγογραφούσε περπάτημα για όλα τα καρδιαγγειακά, κι όπως δεν περπατούσε ποτέ για λόγους αρχής, το ιδιωτικό και οι ιδιώτες, βρέθηκε να κάνει γύρους στο κτήμα και στη βεράντα, γιατί πέρασμα στο δρόμο δεν έχει. Μόνο πάνω από ένα γκρεμό κάποτε το δημόσιο, ίσως και σε συνεργασία με το ιδιωτικό, αν μπόρεσε ποτέ να γίνει τέτοιο πράγμα, αναγκάστηκε να φτιάξει ένα μέτρο πεζοδρόμιο για να εμποδίσει μάλλον την κατολίσθηση. Κι εκεί, αν καταφέρει να βρεθεί κάποιος ριψοκίνδυνος περιπατητής και βαδίσει για πενήντα μέτρα, τόσο είναι το μήκος, ίσως φανταστεί όλη τη διαδρομή, καμιά δεκαριά χιλιόμετρα μεταξύ Σουνίου και Λαυρίου, με ένα μέτρο πεζοδρόμιο να περπατά σαν άνθρωπος. Και τότε θα  ρίξει ένα δάκρυ αλμυρό σαν το πέλαγος.