Γερνάμε ραγδαία

Γεράσαμε πια κι εμείς, η γενιά του Πολυτεχνείου, πότε ανυψούμενη στα ουράνια της δόξας, παλιά αυτό όμως, πότε λοιδορούμενη για κάθε κακό που προέκυψε από την πτώση της χούντας και μετά, όπως είναι η νεώτερη αντιμετώπιση. Μας λένε τώρα μπούμερ, όπως τους Άγγλους ή τους Αμερικάνους που γεννήθηκαν την ίδια εποχή, πολλά παιδιά μαζί τότε, επειδή υπήρχε αισιοδοξία και ίσως κάποια διακοπή ηλεκτρικού, δεν είμαι σίγουρη. Εδώ σε μας τη δεκαετία του 50 οι οικογένειες σταματούσαν να κάνουν πολλά παιδιά λόγω της ίδιας αισιοδοξίας, δεν πέθαιναν πια τα παιδιά από παιδικές αρρώστιες, οπότε δεν χρειαζόταν οι γυναίκες να γεννάνε πολλά για να επιζήσουν λίγα. Όμως μπούμερ κι εμείς, ακατανόητοι εδώ και πολύ καιρό εξάλλου. Φταίει για όλα η γενιά, αφού είχε την πολυτέλεια να στεφανωθεί κλάδους δάφνης που δεν εννοεί να ξαναβλαστήσει, η δάφνη εννοώ. Εκείνη η χούντα που «δεν τέλειωσε το 73» να μη λέει να φανεί αντάξια της φήμης της για λογαριασμό της δάφνης.

Τέλος πάντων, γερνάμε. Σε είκοσι χρόνια θα είμαστε υπέργηροι (ε, ναι, παραμένω αισιόδοξη, ότι θα ζω, τι παιδί των φίφτυς είμαι;) δεν θα θυμόμαστε τίποτε, κάντε λίγη υπομονή, θα μπορείτε τότε ανεμπόδιστα να λέτε ό,τι θέτε και για το Πολυτεχνείο και για τη γενιά του και για το 73, δεν θα φοβόμαστε κι εμείς μην τις αρπάξουμε αν ανοίξουμε το στόμα μας και πούμε κανένα αληθινό περιστατικό, απομυθοποιητικό φερειπείν, αν στραβοσκιτσάρουμε την αγιογραφία των κλισέ.

Αναρωτιέμαι βέβαια αν όλα είναι έτσι, όλες οι ηρωικές ιστορίες που έγιναν αγιογραφίες και δεν τολμά κανείς να ανοίξει το στόμα του, ή μόνο το Πολυτεχνείο επειδή κράτησε λίγο κι όσο νάναι καταδικάζεται σε κάποιο είδος συμπυκνωμένης αντιμετώπισης. Ή μάλλον όχι, δεν αναρωτιέμαι πια, είμαι σίγουρη. Είμαι σίγουρη ότι όλα τα πράγματα δεν είναι όπως ακούγονται στις επετείους. Σε καμία, ούτε στην 25^η Μαρτίου, ούτε στην 28^η Οκτωβρίου, ούτε και σε καμία άλλη. Είμαι σίγουρη ότι οι παρελάσεις κι οι πορείες απλώς θέλουν να κατασκευάσουν υποχρεωτικές εικόνες κατευνάζοντας την όρεξη για έρευνα. Με την αμφιβολία σιγουρεύτηκα, διαβάζοντας και αντέχοντας τις απομυθοποιήσεις. Σοκαριστική ήταν η αλήθεια συχνά, αλλά απελευθερωτική και ανθρωπιστική. Ναι, σε κάνει άνθρωπο περισσότερο από κάθε μύθο, άνθρωπο με την καλή έννοια, την παλιά, την ανθρωπιστική, σου γιατρεύει πρωτίστως τον κυνισμό, κι ας μοιάζει τόσο κυνική εκ πρώτης όψεως. 

Υπομονή λοιπόν επαναστάτες, γερνάμε ραγδαία.