Χωρίς φόβο

Στο εξοχικό πεζοδρόμιο, μια σπάνια πολυτέλεια, συνήθως δεν βάζουν πεζοδρόμια σε επαρχιακούς δρόμους και δεν χωρούν εκεί πεζοί, σε ένα τέτοιο λοιπόν πολυτελές σημείο περπατούν βράδυ άτομα ευπαθών ομάδων για άσκηση. Όλοι φορούν μάσκα, και μόνο μια γυναίκα είναι άνευ, κοιτάζω και δεν το πιστεύω: είναι Κινέζα, ή έτσι μοιάζει. Για δες λοιπόν, για δες…

Θυμάμαι  διάφορους Κινέζους και Γιαπωνέζους τουριστες μάλλον ή και εργαζόμενους, που εδώ και χρόνια κυκλοφορούσαν στα ελληνικά λεωφορεία και πλοία και τραίνα με τη μάσκα τους, και τους κοιτάζαμε με οίκτο. Για δες τους μικροβιοφοβικούς, λέγαμε και γελούσαμε, μας ήρθαν εδώ με τις μάσκες τους- γιατί δεν φανταζόμασταν καν ότι θα μπορούσαν να τις έχουν αγοράσει από το φαρμακείο της γωνίας. Τόσο ούφο ήμασταν, εμείς, όχι εκείνοι. Εμείς νομίζαμε ότι είχαμε κατακτήσει το προνόμιο να χρησιμοποιούμε τα μικρόβια μόνο για παραγωγή ανοσίας, να αντιμετωπίζουμε το σώμα μας σαν ελεύθερο συλλέκτη αντισωμάτων, με έμφαση στο ελεύθερο. Οι γονείς μας ήταν εκείνοι που φοβόντουσαν, γιατί είχαν δει ανθρώπους να πεθαίνουν από φυματίωση, να παραμορφώνονται από πολυομελίτιδα, να αρρωσταίνουν βαριά από διάφορα μικρόβια. Εμείς μόνο γρίπες περνούσαμε, κι αυτές στο πόδι, με αντιβιώσεις φαστ τρακ, και χαρτομάντιλα σπαρμένα ολούθε. Τα παιδιά στην παιδική χαρά έπεφταν και  λερώνονταν χωρίς να τα πρήζουμε με μη και πρόσεχε, έχτισαν σούπερ ανοσία. Τα πιο ανέμελα παιδικά χρόνια πέρασαν, κάναμε τα εμβόλια στη σειρά, άντε και κανα έξτρα τετάνου για τις ακραίες περιπτώσεις, κι ύστερα τ’ αφήναμε, να σκαρφαλώσουν, να γευτούν, να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους, κι ας γκρεμοτσακίζονταν ενίοτε, έδειχναν περήφανα τα  σημάδια από τα ράμματα. Τουλάχιστον έτσι έκανα εγώ, κι ένιωθα πολύ σπουδαία, και κορόιδευα μέσα μου τους μικροβιοφοβικούς, των γονιών μου συμπεριλαμβανομένων, που δεν ζουν να με δουν με τη μάσκα και το αντισηπτικό τρελαμένη, να κουνήσουν πικρά το κεφάλι τους για τη δικαίωση που ήρθε πίσω- πίσω. Ίσως ο φόβος δεν έφυγε ποτέ, τον καταχωνιάζαμε και τρέχαμε στους ψυχαναλυτές, και σηκώνει τώρα κεφάλι μέσα μας.

Όμως Κινέζοι και  Γιαπωνέζοι δεν έκαναν την επανάσταση της θερμής υποδοχής μικροβίων. Κράτησαν  τον επιφυλακτικό και προσεχτικό τρόπο ζωής τους, μη έχοντας περάσει διαφωτισμό ίσως, την αφελή κι ευτυχισμένη περίοδο της εμπιστοσύνης στο ανθρώπινο είδος. Τι θα μείνει από τον ωραίο χαρακτήρα μας τώρα που περιχαρακωνόμαστε, σκέφτομαι, στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού. Κι έχεις και την Κινέζα στον περίπατο ξεμάσκωτη, ανακάλυψε τον διαφωτισμό ετούτη;