Για να πάω θέατρο πήρα τρόλεϊ, βρήκα και θέση, από τη χαρά μου έπιασα συζήτηση με τη διπλανή. Στην επόμενη στάση, ανέβηκε ένα ζευγάρι, πολύ αδύνατα σώματα, κουρασμένα πρόσωπα, η γυναίκα κρατούσε ένα μεγάλο υφασμάτινο χρυσάνθεμο με φύλλα από χάντρες σε στριφογυριστό σύρμα. Πριν καθίσουν, ρώτησε δυνατά, το 224 από πού θα το πάρω, μήπως ξέρετε; Της είπα, ξέρω τα πάντα για το 224.
Και πού πάει, ξαναρωτά. Πάει Καισαριανή, όπως κι αυτό το τρόλεϊ, μπήκε και η διπλανή στην κουβέντα, δεν χρειαζόταν να κατέβουν και να αλλάξουν. Βολεύτηκαν στη γαλαρία, απέναντί μας, ακούμπησε ο ένας στον άλλον και το έριξαν στον ύπνο, το λουλούδι δίπλα τους. Μπήκε κόσμος, γέμισε ο χώρος ανάμεσα, αλλά παρά τη φασαρία και τον συνωστισμό κάθε τόσο ακουγόταν δυνατά η φωνή της κοπέλας, τράβα τα μανίκια σου, έλεγε στον άντρα, θα κρυώσεις. Γύριζαν λίγο οι επιβάτες να δουν προς τι τόση ένταση, έβλεπαν τα αδύνατα σώματα, τις τραβηγμένες γραμμές στα πρόσωπα, κουνούσαν το κεφάλι, το απέστρεφαν. Σε λίγο άντε ξανά, τράβα τα μανίκια σου είπα, γιατί δεν μ’ ακούς; Κάνει κρύο!
Εκανε κρύο, αλλά στο τρόλεϊ ήμασταν ζεστά, κι εξάλλου πόσο να προφυλάξουν τα τραβηγμένα μανίκια; Η διπλανή μου μούτρωσε, κούνησε το κεφάλι με οίκτο, αυτή η φωνή κάθε τόσο ήταν τόσο παράλογη, αν ήθελαν κάτι να κρύψουν τα τραβηγμένα μανίκια, ήταν η δυνατή βραχνάδα τόσο μαρτυριάρα, αν δεν είχες προσέξει τη σχέση εθισμού με τα ναρκωτικά που φώναζε ολόκληρη η εμφάνιση του ζευγαριού, αν είχες ελπίσει ότι μιλώντας για λεωφορεία και στάσεις θα μπορούσες να αγνοήσεις το νυσταγμένο βλέμμα και το βήμα που τρέκλιζε, η βραχνή διαταγή υπενθύμιζε το πρόβλημα, οι συνάνθρωποι απέναντι χρειάζονται κάτι, κάποια βοήθεια που δεν μπορούν να ζητήσουν και δεν μπορείς να δώσεις, μόνο να ντρέπεσαι γι' αυτή τη φάλτσα έκθεση που δεν γινόταν να αποφύγεις.
Καθώς ο κόσμος αραίωσε, τους είδα ξανά τον έναν γερμένον στην άλλη με κλειστά τα μάτια, τα μανίκια του άντρα τραβηγμένα ώς τα νύχια, κι ήταν τόσο παράξενος με το σκληρό πρόσωπο χαλαρωμένο και τις μπουνίτσες σκεπασμένες σα μωρό που υπάκουσε τη μαμά του και ησύχασε. Είχαν φτάσει επιτέλους στην κοινή συνθήκη των ζευγαριών, τη γυναίκα να φροντίζει τον άντρα, το αγοράκι της, σα μανούλα, με τη διαφορά πως όλοι οι επιβάτες της διαδρομής Κυψέλη - Παγκράτι παρακολουθούσαν τα δρώμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου