Βαπτίσεις

Το παιδί της Αλβανίδας γειτόνισσας βαφτίστηκε ορθόδοξος χριστιανός στα έντεκα. Ήταν δική του απόφαση, λέει, την είχε πάρει από τα τρία, όταν γύρισε από τον παιδικό σταθμό και δήλωσε στους  γονείς του «Με λένε Κώστα!» κι όχι Ρομπέρτο, όπως έγραφαν τα χαρτιά του και τον φώναζαν στο σπίτι του. Λίγα χρόνια μετά, στο Δημοτικό, όλη η τάξη πήγε στην εκκλησία. Συζητάμε πολύ αν οι βουλευτές ορκίζονται στο Ευαγγέλιο, δεν μας απασχολεί τι περνάνε τα παιδιά. Εκεί ο παπάς δήλωσε ότι θα μπούνε μόνο τα βαφτισμένα παιδιά. Ο δάσκαλος δεν επέτρεψε την είσοδο στον Κώστα που δεν ήταν βαφτισμένος. Γύρισε μούσκεμα στο κλάμα σπίτι του, βαφτίστηκε αλά ελληνικά με την πρώτη ευκαιρία. Με το βρακάκι του βεβαίως και όλο το απαραίτητο σπρώξιμο, αλλά οικειοθελώς. Με πάθος.

Πόσο να βαφτιστεί κανείς και σε τι κολυμπήθρα, αν είναι Αλβανός και φοβίζει τους Γάλλους; Ο φιλελεύθερος Μακρόν σηκώνει τη σημαία του βέτο στην Αλβανία και τη Βόρεια Μακεδονία, που τόσο θέλουν να γίνουν μέλη της Ένωσης, ή που ήθελαν. Πρέπει να φανεί αδιάλλακτος στους εθνικιστές του. Να προλάβει την κακία της ΛεΠέν με μια δική του. Ας βαφτίζεται όσο θέλει ο Κωστάκης πρώην Ρομπέρτο, ας βαφτίζεται όσο θέλει και η Βόρεια Μακεδονία, πρώτη ΠΓΔΜ, πρώην Σκόπια για τους φίλους, κοιτάζει στα δόντια ο Μακρόν και βλέπει τη βαλκανική τερηδόνα πίσω από τον αγώνα των μικρών και αδυνάτων για συμβιβασμό και συμμόρφωση, πίσω από τις προσπάθειες των πολιτικών να ανατρέψουν λαϊκιστικές κατακτήσεις και δεκαετιών ορχήσεις.

Κι έτσι έχεις τους Βρετανούς που σέρνοντας μπήκαν στην ομάδα και μετά από μερικές δεκαετίες γκρίνιας αποφάσισαν να βγουν, κι έχεις και τους δικούς μας γείτονες που προσπαθούν χρόνια να μπουν και τους κλείνουν την πόρτα. Δεν φοβούνται οι ισχυροί να ταπεινώσουν τους λιγότερο ισχυρούς, δεν τους περνά από το μυαλό να σεβαστούν τη δύσκολη στιγμή που βάζει ο αιτών συμπερίληψη τον εγωισμό στην άκρη, κι είτε με πειθώ, είτε με χίλιες τσιριμόνιες, σκύβει το κεφάλι. Ο Βαλκάνιος με τη φήμη του σκληρού. Ο ατίθασος Αλβανός, ο πεισματάρης Βορειομακεδόνας. Λόγια μεγάλα όλ’ αυτά, αλλού ήταν οι τσαμπουκάδες.

Δεν βγάζουν το καπέλο οι ηγέτες της ΕΕ στην ιερή αυτή στιγμή της υποχώρησης, έχουν μούτρα για βέτο. Ντρέπομαι πολύ ως Ευρωπαία.