Μήπως φταίνε οι Καρυάτιδες;

Πριν λίγες μέρες πήρα το παραλιακό τραμ από τον τερματικό σταθμό «Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ΣΕΦ» και  στα πλαίσια του εσωτερικού τουρισμού με στοιχεία πατριδογνωσίας που προσπαθώ συχνά να κάνω, έφτασα ως το άλλο τέρμα, το «Ασκληπείο Βούλας». Aνακάλυψα την πλαζ Α Βούλας, φτηνή είσοδος, ωραία θάλασσα, αρκετές ξαπλώστρες, κάποια  παρατημένα κτίρια στο βάθος, ατμόσφαιρα δεκαετίας του 60, που ακούγεται ρομαντικό μέχρι να πιαστεί το ρούχο σου σε κάποιο ξεκολλημένο σύρτη. Κόσμο πολύ δεν είχε,  προφανώς δεν την ξέρουν πολλοί. Θα μπορούσε στο τραμ να υπάρχει χάρτης με τις δημόσιες παραλίες, αλλά όχι, και εδώ όπως και σε όλη την πόλη, αν δεν ξέρεις ή δεν είσαι αποφασισμένος να μπεις στην περιπέτεια να μάθεις, απλούστατα δεν έρχεσαι ποτέ. Η περίφημη Αθηναϊκή Ριβιέρα είναι υπόθεση μυημένων.

Η διαδρομή διαρκεί 45 λεπτά, και μπορεί κανείς να απολαύσει πραγματικά με άλλους ρυθμούς το τοπίο της παραλιακής, να το δει όπως δεν το βλέπει όταν είναι σε αυτοκίνητο, ακόμα και σε λεωφορείο. Θα δει ανάμεσα σε κομμάτια προσεγμένα, πράσινα, καθαρά και ελκυστικά, άλλα παρατημένα, χορταριασμένα, μουτζουρωμένα, βρωμερά κι ελεεινά, με κάτι μυστήρια μισοτελειωμένα γιαπιά που δεν καταλαβαίνεις τι θέλησαν να γίνουν, κάτι ξεκοιλιασμένες κατασκευές, τιμωρημένα ίχνη λαμπρών σχεδίων. Καλά, τουλάχιστον το Ελληνικό θα φτιαχτεί, σκεφτόμουν καθώς το διασχίζαμε με το εξωτικό διαστημικό όχημα που λέγεται τραμ. Την άλλη μέρα είδα τα σχέδια για το Καζίνο, εμπνευσμένα λέει από τις Καρυάτιδες, και με όλη μου την εκσυγχρονιστική διάθεση και το θετικό μου πνεύμα, ένα ψιλοσόκ το έπαθα. Απ’ όλους τους ουρανοξύστες που μπορεί κανείς να σχεδιάσει, με όλη την ελευθερία που έχουμε συνηθίσει να θαυμάζουμε σε τέτοιου είδους κτίρια, που μπορούν να είναι τολμηρά, ευφάνταστα, να υψώνουν το βλέμμα και την ανθρώπινη αντίληψη μαζί τους, για την έρμη την «Αθηναϊκή Ριβιέρα» προτείναν αυτό το άχαρο πράγμα; Μήπως φταίνε οι Καρυάτιδες τελικά, η καταπίεση καλά και σώνει να ξεκινάς από κάτι αρχαίο; Δεν το έχουν όλοι, χρόνια και χρόνια τόσο κιτς, μόνο η Σοφία Κοκοσαλάκη, η ταλαντούχα σχεδιάστρια που πέθανε τόσο νέα μπόρεσε να το αποφύγει.

Φαίνεται ότι σε ουρανοξύστη δεν κολλάει η κορμοστασιά των κοριτσιών που στηρίζουν στέγη. Ίσως είναι κι η εποχή μας τέτοια, το κιονόκρανο στο γυναικείο κεφάλι χαλά το τοπίο γενικότερα.