Το μυστικό της αιώνιας νεότητας υπάρχει και το έχουν ανακαλύψει οι μέδουσες.
Λίγο σεβασμό λοιπόν όταν τις πιάνετε και τις πετάτε πάνω στα βότσαλα για να μπορέσετε να κολυμπήσετε σε θάλασσα καθαρή.
Μπορεί η παλάμη σας να αγγίζει κάτι από την αθανασία των σωμάτων έστω και σε γλοιώδη μορφή. Μπορεί να είναι και κάποια μακρινή συγγενής του είδους Τurritopsis nutricula, του μοναδικού στον πλανήτη που μπορεί και γυρίζει τον χρόνο πίσω. Μόλις μεγαλώσει και αισθανθεί το γήρας να την πολιορκεί, η Τurritopsis περνά από το ώριμο ενήλικο στάδιο στο ανώριμο στάδιο του πολύποδα. Ξαναγίνεται μωρό σιγά σιγά. Σαν τον Μπέντζαμιν Μπάτον, φτάνει από πίσω προς τα μπρος, και μετά πάλι από την αρχή. Φαίνεται πως δεν πλήττει να ξαναγίνεται νήπιο στα ίδια γαλάζια νερά, αν και δεν έχει να ζήσει μεγάλες αλλαγές, όπως οι άνθρωποι. Ας πούμε, δεν έχει τη δυνατότητα να μεγαλώνει στα χρόνια του τηλέγραφου, να γερνάει, να μικραίνει, και να ξαναμεγαλώνει στα χρόνια του κινητού και του Ιντερνετ. Τίποτε από αυτά, η μέδουσα μπορεί να μη θυμάται κιόλας ότι υπήρξε κάποτε παιδί, κάθε φορά να ξεκινά από την αρχή. Ή μπορεί τα πολλά της νεανικά πόδια κάτι να συγκρατούν σαν μνήμη, πάντως τα καταφέρνει και ξαναζεί μία και δύο και τρεις ζωές, κι όταν ξαναγερνάει ξαναμωραίνεται. Διάφανη τόσο που μοιάζει κενή, βουτηγμένη στον ωκεανό της ματαιότητάς της καθώς και στα νερά των ωκεανών.
Λίγο σεβασμό λοιπόν όταν τις πιάνετε και τις πετάτε πάνω στα βότσαλα για να μπορέσετε να κολυμπήσετε σε θάλασσα καθαρή.
Μπορεί η παλάμη σας να αγγίζει κάτι από την αθανασία των σωμάτων έστω και σε γλοιώδη μορφή. Μπορεί να είναι και κάποια μακρινή συγγενής του είδους Τurritopsis nutricula, του μοναδικού στον πλανήτη που μπορεί και γυρίζει τον χρόνο πίσω. Μόλις μεγαλώσει και αισθανθεί το γήρας να την πολιορκεί, η Τurritopsis περνά από το ώριμο ενήλικο στάδιο στο ανώριμο στάδιο του πολύποδα. Ξαναγίνεται μωρό σιγά σιγά. Σαν τον Μπέντζαμιν Μπάτον, φτάνει από πίσω προς τα μπρος, και μετά πάλι από την αρχή. Φαίνεται πως δεν πλήττει να ξαναγίνεται νήπιο στα ίδια γαλάζια νερά, αν και δεν έχει να ζήσει μεγάλες αλλαγές, όπως οι άνθρωποι. Ας πούμε, δεν έχει τη δυνατότητα να μεγαλώνει στα χρόνια του τηλέγραφου, να γερνάει, να μικραίνει, και να ξαναμεγαλώνει στα χρόνια του κινητού και του Ιντερνετ. Τίποτε από αυτά, η μέδουσα μπορεί να μη θυμάται κιόλας ότι υπήρξε κάποτε παιδί, κάθε φορά να ξεκινά από την αρχή. Ή μπορεί τα πολλά της νεανικά πόδια κάτι να συγκρατούν σαν μνήμη, πάντως τα καταφέρνει και ξαναζεί μία και δύο και τρεις ζωές, κι όταν ξαναγερνάει ξαναμωραίνεται. Διάφανη τόσο που μοιάζει κενή, βουτηγμένη στον ωκεανό της ματαιότητάς της καθώς και στα νερά των ωκεανών.
Τόσο πολύ καλόμαθε μάλιστα που αυξάνεται ως είδος και πληθύνεται και θα κατακυριεύσει όπου να ΄ναι τις θάλασσες. Η ζωή στη θάλασσα ξεκίνησε, εκεί θα ξεκινήσει και η αθανασία. Κι εμείς; Αν γίνουμε πιο διάφανοι, πιο μαλακοί και κολυμπάμε περισσότερο, έχουμε ελπίδες;
Από τα ΝΕΑ το 2010 http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/4568861/?iid=2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου