Για λίγο θα ήθελα να ξεχαστώ στο αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής, όπου πήγα να παρακολουθήσω το μάθημα του συνταγματολόγου Σταύρου Τσακυράκη, το τελευταίο του πριν βγει στη σύνταξη.
Να νιώσω σαν φοιτήτρια ανάμεσα στους φοιτητές κι εγώ, που συζητάμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την πηγή τους κι ακούμε τις απόψεις και αντιλαμβανόμαστε αργά και απολαυστικά, με την απόλαυση που δίνει η αντίληψη των πραγμάτων δηλαδή, το τι σημαίνει η κάθε μία.
Θα ήθελα να νιώσω εικοσάχρονη, όπως τότε που ήμουν στ' αλήθεια φοιτήτρια της Νομικής και καθόμουν στ' αμφιθέατρα με το στυλό μου και τα βιβλία μου, αλλά δεν τα κατάφερα. Μοιραία, αντί για την ωραία ψευδαίσθηση, με πλημμύρισε ζήλια.
Ανθρώπινα δικαιώματα, ποτέ δεν είχαμε ασχοληθεί με τέτοια θέματα τα χρόνια εκείνα. Κινέζικα θα ακούγονταν στα δικά μας έδρανα και άκρως υποκριτικά, αφού είχαμε καθεστώς περιστολής των ατομικών ελευθεριών λόγω των μεγάλων κινδύνων που διέτρεχε η πατρίς, η θρησκεία και η οικογένεια.
Ετσι γίνεται με τις περιστολές, βρίσκονται οι κίνδυνοι και εμφανίζονται οι σωτήρες. Ο τότε καθηγητής του Συνταγματικού είχε συνεργαστεί στο Σύνταγμα της χούντας, το ηθικό μας πρόβλημα, πολύ εσωτερικό κι απολύτως πολυτελές, ήταν ό,τι έπρεπε να μελετήσουμε το βιβλίο του και να περάσουμε το μάθημα, αν θέλαμε να συνεχίσουμε τις σπουδές μας. Ασκούμασταν στην αντοχή της σιωπής, στην καχυποψία έναντι των πάντων, στην ιχνηλάτηση κρυφών νοημάτων.
Εβλεπα το Δίκαιο σαν ξένο ένδυμα, σαν πανί ταυρομάχου που σαλεύει προκλητικά για να μας παγιδεύσει. Πώς να είχε νόημα; Πώς να συμμετέχεις σ’ αυτό, αν όχι με εξέγερση, όπως έκανε τότε και ο Τσακυράκης;
Ο οποίος, ως καθηγητής πια που αποχαιρέτησε χτες τη Νομική μετά από τριάντα έξι χρόνια διδασκαλίας, συνταγματολόγος κι αυτός, κατάφερε ώς και στο τελευταίο του μάθημα να φωτίσει ιδέες προστασίας των ελευθεριών, ισότητας, συμμετοχής στη Δικαιοσύνη.
Στο τωρινό αμφιθέατρο σχεδόν έσχιζαν τον αέρα οι αστραπές της σκέψης, οι προκλήσεις των καινούργιων ιδεών, αυτές οι πνευματικές ηδονές της ελευθερίας. Καμία σχέση με το πνευματικό μαράγκιασμα που ζήσαμε επί χούντας. Τι κρίμα να μην υπάρχει ανθρώπινο δικαίωμα επιστροφής στη νεότητα, επανάληψης των φοιτητικών χρόνων. Δικαίωμα στις σπουδές, στη διά βίου μάθηση δεν αρκεί, δεκαοχτάρης να γίνεσαι και ν' ακούς τους σοφούς με το μυαλό ολόφρεσκο ξανά, αυτό να κατοχυρωνόταν!
http://www.efsyn.gr/arthro/oi-idees-kai-ta-hronia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου