Εξάρτηση

Η πόλη μάς έχει διαφθείρει, το κατάφερε ύπουλα με τα χρόνια. Μας έχει δημιουργήσει εξάρτηση, να μην μπορούμε στιγμή μακριά της. Και δεν εννοώ αυτήν την άσχημη Αθήνα που κάθε μέρα μάς βγάζει γλώσσα, μάς βρίζει δείχνοντας την ασχήμια της, ουρλιάζοντας ότι άδικα την ντύσαμε αρχοντικά, αυτή κουρελού πάντα ήθελε να είναι και θα μας εκδικείται στον αιώνα τον άπαντα. Εννοώ την πόλη των ονείρων μας, αυτή που δεν παύουμε να επιθυμούμε σαν άρρωστοι εραστές, να καταδιώκουμε απελπισμένα. Την αληθινή πόλη που θα μπορούσαμε να έχουμε, μια πόλη που θα σε άφηνε να χαζεύεις και να χάνεσαι, να ξεχνιέσαι και να επανεφεύρεις τον εαυτό σου με μια βόλτα. Αυτή που θα σε αγκάλιαζε παρηγορητικά κάθε φορά που ο αρχαίος θεσμός της οικογένειας σού βαραίνει το στήθος και βγαίνεις από το πυρηνικό διαμέρισμα να πάρεις μια ανάσα. Αυτή που θα σε δεχόταν χωρίς να σε ρωτάει ποιος είσαι και τι θέλεις. Αυτή που θα σου έδειχνε τις ομορφιές της χωρίς να ζητάει ταυτότητα. Που θα χαμογελούσε χωρίς επιφυλάξεις και θα σε οδηγούσε στα θαύματα, όπως στις ταινίες του Φελίνι. Την πόλη που δεν θα σε εξαντλούσε στην ανούσια βία. Την πόλη που θα σε εκμαύλιζε να εγκαταλείπεις την εστία, δεν θα σε κυνηγούσε να ξαναχωθείς μέσα της κάθε φορά που βγαίνεις. Που θα σου υποσχόταν το τυχαίο, όπως κάθε αληθινή πόλη, και που θα σου προσέφερε το προγραμματισμένο, πάντα, σίγουρα, εγγυημένα. Όπως κάθε αληθινή πόλη. Που θα καμάρωνε για την παλιά της γειτονιά και θα κορδωνόταν για τις καινούργιες. Την πόλη που δεν θα έκλεινε τις Κυριακές και τις γιορτές. 

Ωστόσο ακόμα κι έτσι απαράδεχτη που είναι τώρα, μπορούσε να μην κλείνει τις Κυριακές και τις γιορτές. 

Από τα ΝΕΑ το 2010
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/4560593/?iid=2