Την Κυριακή, θέλοντας κι εγώ να εμβαθύνω και να επιβεβαιώσω την εθνική μου ταυτότητα προσφέρθηκα να ξεναγήσω φίλους στην Ακρόπολη. Μ' αρέσει πολύ, το κάνω συχνά, το κάνω διακριτικά, μέχρι στιγμής δεν με έχουν ανακαλύψει οι επαγγελματίες ξεναγοί να με σταματήσουν, γιατί ξέρετε απαγορεύεται να ξεναγείς, κι αφού δεν με έχουν σταματήσει δεν χρειάστηκε να μάθω πόσο απαγορεύεται, αν δηλαδή απαγορεύεται τελείως ή απλώς να το κάνεις επί χρήμασι. Φαντάζομαι ότι δωρεάν μπορεί να κάνει κανείς ό,τι θέλει.
Καθώς περνούν τα χρόνια πλουτίζω τις γνώσεις μου, έχω μάθει για την Ακρόπολη ένα σωρό απίθανες λεπτομέρειες από όλη τη διάρκεια της ιστορίας της, από πριν χτιστεί μέχρι λίγο πριν πάψει να είναι κάστρο, ποια βρύση χρησιμοποιούσαν οι πολιορκημένοι στην Επανάσταση, π.χ., και τίνος είναι το μνημείο που ανακαινίζεται στη δυτική πλευρά του βράχου, αυτό με τις άσπρες κολόνες οι οποίες μπορεί και να οδηγούν σε σπηλιά.
Το έχετε προσέξει; Ολοι οι επισκέπτες ρωτούν αν είναι πόρτα, αν μπορείς να μπεις μέσα σε κάτι. Κάτι να κρύβει η βάση της Ακρόπολης. Δεν νομίζω, είναι απλώς χορηγικό μνημείο, εξηγώ, κάποιος που νίκησε στους θεατρικούς αγώνες εδώ πριν από αιώνες το έφτιαξε, είχε δικαίωμα να απαθανατίσει τη νίκη του. Ολη η περιοχή, ο δρόμος από τις καινούργιες-παλιές αυτές κολόνες ώς το μνημείο του Λυσικράτη ήταν στη σειρά τέτοια μνημεία θεατρικών βραβείων. Και πώς να ήταν άραγε το ένα δίπλα στ' άλλο; Να ήταν όμορφο το αποτέλεσμα, να ήταν αρμονικό ή να ήταν παραφορτωμένο και κιτς; Ποτέ δεν θα το μάθουμε μάλλον.
Εκείνο που ξέρουμε είναι πως η Αθήνα εκείνη την εποχή ήταν η πρωτεύουσα του θεάτρου. Πόλη θεατρική ακόμα κι όταν κινδύνευε η ύπαρξή της με πολέμους και αρρώστιες, είχε ουσιαστικά δημιουργήσει το θέατρο, εκεί στο μικρό αυτό που βλέπετε, το ερειπωμένο (δείχνω το θεατράκι του Διονύσου) κι ύστερα ξετρελάθηκε με δαύτο, κάθε τρεις και λίγο έστηνε παραστάσεις, και δώσ' του διαγωνισμοί και τριλογίες, και χορηγίες, και τρίποδες, και στην αναμπουμπούλα εκείνη, στον δημιουργικό πυρετό, γράφτηκαν τα καλύτερα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου - μέχρι τον Σέξπιρ, τουλάχιστον.
Κι από το θέατρο του Διονύσου ώς την πύλη του κάστρου όλα είναι πάλι θέατρο, η στοά του Ευμένους -παρασκήνια-, ύστερα το μεγάλο θέατρο του Ηρώδη Αττικού, ακόμα πάμε εκεί και βλέπουμε παραστάσεις, θέατρο και προς την Πλάκα η οδός των Τριπόδων, δηλαδή των βραβείων. Κάτι σαν τον δρόμο με τ' αστέρια στο Χόλιγουντ ή το κόκκινο χαλί των Οσκαρ σε μάρμαρο και χαλκό. Βιομηχανία θεάματος υψηλού προϋπολογισμού.
Σκαρφαλώνουμε στον βράχο, ατενίζουμε την πόλη από ψηλά, κρυμμένα στα πυκνά της κτίρια έχει ακόμα θέατρα, κάθε χρόνο αβγαταίνουν, παλιά σινεμά γίνονται θέατρα, η παράδοση συνεχίζεται. Μπορεί να παίζονται και χίλιες παραστάσεις τη σεζόν και δεν ξέρουμε πού να πρωτοπάμε εμείς οι απόγονοι του Λυσικράτη και του Θρασύλλου και άλλων τέτοιων φαντασμένων χορηγών, να μην ξέρουμε πού να δώσουμε τον οβολό του εισιτηρίου μας, καταλαβαίνετε το δράμα μας; Γελούν οι επισκέπτες μου και μυστικά ζηλεύουν τα διλήμματά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου