Το παιχνίδι της χαράς

Όταν πήγαινα Δημοτικό κάποιος μου χάρισε την Πολυάννα. Ίσως δεν μου το είχαν καν χαρίσει, κάποια συμμαθήτρια μου το είχε δανείσει και το διάβασα. Ήταν πολύ της μόδας τότε, όχι όμως όπως υπήρξε αργότερα ο Χάρι Πότερ που είναι βιβλίο γιούνισεξ. Ήταν της μόδας στα κορίτσια. Τότε τα βιβλία για παιδιά χωρίζονταν σε αγορίστικα και κοριτσίστικα. Συνήθως τα κορίτσια διάβαζαν και τ' αγορίστικα, τα αγόρια όμως ποτέ δεν διάβαζαν τα κοριτσίστικα.

Ευτυχώς στο σπίτι υπήρχαν κι άλλα βιβλία, όχι πολλά κι ούτε καν θελκτικά, αλλά μέσα στις ατέλειωτες ώρες του παιδικού εγκλεισμού τα είχα διαβάσει όλα. Από τους Αθλίους του Ουγκώ, που είχαν και εικονογράφηση, και το “Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν”, που ήταν και το αγαπημένο μου, (άλλο κοριτσίστικο κι αυτό) μέχρι τη Δίκη της Νυρεμβέργης και το Φιλοσοφικό Λεξικό Ρόζενταλ- Γιούντιν. (πολύ αγορίστικα) Και λέω ευτυχώς, γιατί φαντάσου να είχα μείνει με την Πολυάννα, που έπαιζε κάθε μέρα με τον εαυτό της το “Παιχνίδι της χαράς”, αναζητώντας τι θα της έδινε ευχαρίστηση ακόμα και στη χειρότερη περίσταση; Πόσο παθητικό, πόσο αντιδραστικά γυναικείο και αντιαγωνιστικό θα ήταν κάτι τέτοιο; Ρεζίλι θα γινόμουν αν, ας πούμε, περνούσα πρώτη στις εξετάσεις, μου έπαιρναν συνέντευξη και μου ξέφευγε καμιά ατάκα της Πολυάννας. Όχι ότι υπήρχε βέβαια κίνδυνος να έρθω πρώτη στο πανελλήνιο, λέμε τώρα.

Πέρασα μεγάλο κίνδυνο με την Πολυάννα, κι ευτυχώς βγήκα καθαρή χωρίς κανείς να υποπτεύεται ότι παρέμεινα προσηλωμένη στην αρχή του “παιχνιδιού της χαράς” με όλη την έλλειψη αγωνιστικότητας που το διέκρινε. Κάθε μέρα, μη σου πω και κάθε ώρα και στιγμή, να βρίσκεις κάτι να χαρείς απ' αυτά που διαθέτεις. Όσες προσπάθειες κι αν έκανα να ξεχάσω αυτή την ύπουλη αρχή, όσους τόμους μαυρίλας κι αν συσσώρευσα στην ενήλικη αναγνωστική ζωή μου, η σαχλοΠολυάννα με το γλυκερό εξώφυλλο ήταν πάντα εκεί να χαιρετάει την καθημερινότητα με την αλογοουρά της αλά φίφτυς ν' ανεμίζει ανέμελα. Ή αυτό είναι άλλο εξώφυλλο; Τα έχω σίγουρα μπερδέψει.

Αυτή τη διπλή (λογοτεχνική) ζωή συνιστώ ανεπιφύλαχτα στους σημερινούς νέους, που εκτίθενται υπερβολικά στα διάφορα Ίνσταγκραμ και φέισμπουκ, στους δρόμους που κυνηγάνε Πόκεμον, στις δηλώσεις όταν περνάνε πρώτοι στο πανελλήνιο. Προσοχή, μην καταλάβουν το παιχνίδι της χαράς σας. Σκοτεινά να εμφανίζεστε, μακριά από το μάτι και τη ζήλεια. Κυκλοφορείτε σκυθρωποί και πάντα να γκρινιάζετε. Ιδρύστε ένα παιχνίδι λύπης για τις κοινωνικές ανάγκες, όπως φοράτε αντηλιακό όταν εκτίθεστε στον ήλιο.