Σπιτικό φαγητό

Το περπάτημα στα αθηναϊκά πεζοδρόμια έχει εξελιχτεί σε μάχη σώμα με σώμα με τους ντελιβεράδες επί μοτοσυκλετών. Με το κουτί του φαγητού στην μπαγκαζιέρα να εξέχει απειλητικά στα πλάγια, τρέχουν ανάποδα, σκαρφαλώνουν παντού, περνάνε πάντα με κόκκινο, τίποτα δεν τους σταματά, τίποτα δεν τους καθυστερεί. Πρέπει να παραδώσουν το φαγητό ζεστό, είναι σπιτικό φαγητό, μην το κοιτάτε έτσι σαβανωμένο στα χαρτιά και στα πλαστικά, στα σακουλάκια και στις θερμοφόρες. Είναι τα υποκατάστατα της μάνας στη σκληρή μας εποχή οι άνθρωποι αυτοί, κι όπως οι μανάδες είναι κι αυτοί κακοπληρωμένοι, δουλεύουν σε σκληρές συνθήκες, δυσκολεύονται να συνδικαλιστούν και τα δίνουν όλα μόνο και μόνο για να δημιουργούν μια πλαστή πραγματικότητα. Φαγητό σπιτικό μέσα από το πλαστικό κουτί που έχει διασχίσει μαγειρεμένο τη μισή Αθήνα με τις σάλτσες να σουρώνουν στο τελείωμα της συσκευασίας. Απελευθερώνονται οι μανούλες από την υποχρέωση να ετοιμάζουν ανά πάσα στιγμή επαρκή γεύματα, δημιουργείται όμως στη θέση τους μια στρατιά απροστάτευτων εργαζομένων που ζουν επικινδύνως και διαδίδουν την επικινδυνότητα στο πέρασμά τους προς πάσα κατεύθυνση. Το φαΐ να φτάσει ζεστό και γαία πυρί μειχθήτω. Δεν υπάρχει κόκκινο φανάρι, δεν υπάρχει μποτιλιάρισμα, δεν υπάρχουν απαγορευτικά σήματα, δεν υπάρχει τίποτα μπροστά στην ανάγκη να εμφανιστεί εγκαίρως η πίτσα στο τραπέζι (συνήθως στο χαμηλό τραπεζάκι της τηλεόρασης). Ανάποδα στις λωρίδες, πίσω από τρόλεϊ, από λεωφορεία, όλα τα κάνουν, μόνο στα δέντρα δεν έχουν ανέβει ακόμα, αλλά υπομονή. Θα το καταφέρουν κι αυτό.

Δείχνουμε όμως όλοι κατανόηση. Α, δουλεύουν οι άνθρωποι! Έχουμε αξίες: την οικογενειακή συγκέντρωσηή αποκέντρωση- που πρέπει να τραφεί. Κάνουμε γρήγορα στην μπάντα να περάσει το ιερό φαγητό και δεν μας κόβεται η όρεξη.

Ή μήπως μας κόβεται σιγά σιγά; Υπάρχει περίπτωση να κάνουμε τον συσχετισμό;

https://www.tanea.gr/2009/04/27/opinions/analwsima-spitiko-fagito