Δρόμοι και χωράφια

Στρίβω στη γωνία Ευελπίδων και Μουστοξύδη σαν να πηγαίνω σε οργωμένη άσφαλτο. Βουναλάκια και κοιλάδες, μια θάλασσα μικρή το οδόστρωμα, όπου τα τροχοφόρα χοροπηδάνε, τα δίκυκλα κινδυνεύουν και οι πεζοί σκοντάφτουν. Οι δρόμοι μας μοιάζουν με χωράφια, και τα χωράφια έχουν επεκταθεί στους δρόμους. Τα τρακτέρ των αγροτών δεν οργώνουν, κλείνουν τις εθνικές οδούς. Έχουμε πάθει σύγχυση ορίων. Όλοι τα βάζουν με τους δρόμους. Γιατί προκαλούν οι δρόμοι τόσο πολύ; Ο δρόμος είναι το μέσο της επαφής με τους άλλους, από ΄κει θα περάσουν οι υπόλοιποι, οι έξω, οι ξένοι, οι απρόσκλητοι. Κλείσε τον δρόμο, δεν περνάει τίποτα, μένουν τα πράγματα ως έχουν. Γιατί πριν περάσουν τα τρακτέρ από τον δρόμο πέρασε ο δρόμος από τα χωράφια. Πήγε στα χωράφια ο σύγχρονος κόσμος απρόσκλητος, τα αναστάτωσε, τα ταρακούνησε, τα αλλοτρίωσε, τα μεταμόρφωσε. Έγιναν γρήγορα τα περάσματα. Κλείσε τον δρόμο, γύρνα πίσω φαντασιακά, συμβολικά, στο ενιαίο, διαχρονικό χωράφι. Εκεί που όργωναν τα άλογα, ή ακόμα πιο παλιά, πιο φτωχικά, το ζευγάρι τα βόδια. Γίνε ξανά αληθινός αγρότης, εχθρός της ταχύτητας, των περασμάτων που ευνοούν άλλες κοινωνικές τάξεις, εμπόρους, μεταπράτες, άλλες εποχές. Στεκόμαστε με δέος μπροστά στο αρχετυπικό αυτό είδος: αγρότης, ο άνθρωπος που μας τρέφει. Ξεχνάμε το σιτάρι της Ρωσίας, το ρύζι της Αμερικής, την παγκοσμιοποίηση, όλα αυτά τα καταπιεστικά πράγματα. Ξεχνάμε και τα τρένα, εξάλλου μας έχουν κι αυτά ξεχάσει προ πολλού. Αν είχαμε τρένα της προκοπής και μπορούσαμε να ξεφεύγουμε από τα μπλόκα, αν ξέραμε ότι κυλούν ρόδες και σε τροχιές κι όχι μόνο στην άσφαλτο, θα μας θάμπωναν λιγότερο τα μπλόκα; Αλλά μπορεί να ξεφύτρωναν τίποτα Ινδιάνοι τότε, και να έκλειναν τις γραμμές με κορμούς. 

https://www.tanea.gr/2009/01/28/opinions/analwsima-dromoi-kai-xwrafia/