Σούπα στην Ουάσιγκτον

Βάλαμε την τηλεόραση και σε απευθείας μετάδοση αρχίσαμε να βλέπουμε γκρο πλαν τα πρόσωπα από το μαζεμένο πλήθος στην Ουάσιγκτον δυο ώρες πριν από τη μεγάλη στιγμή. Σκούφους, χοντρά μπουφάν, μέχρι κουβέρτες είχαν πάρει οι άνθρωποι για το κρύο και γελούσαν μέσα στην παγωνιά με κίνδυνο να παγώσει το στόμα τους, να κρυσταλλιάσουν τα μάτια τους καθώς υγραίνονταν από συγκίνηση. Θα πρέπει να έκαναν χρυσές δουλειές οι πλανόδιοι πωλητές σούπας, αν υπήρχαννομίζω ότι θα είχα πάει να πουλήσω σούπα εκεί, να θησαυρίσω, που μ΄ αρέσουν οι σούπες. Ένα μεγάλο καζάνι σε τροχήλατο στήριγμα, με μια κουτάλα να σερβίρω σε μπολ από πολυουρεθάνιο, να εκπροσωπώ το ελληνικό δαιμόνιο. Αλλά ήμουν εδώ, με τα παιδιά μου τα βλέπαμε όλα από τη ζέστα του σπιτιού, δυστυχώς από πολύ μακριά, κι έχοντας καταναλώσει επί μέρες την ελληνική μιζέρια. Αλλά δεν βαριέσαι, όσα και να ακούσαμε και να διαβάσαμε, δεν βάλαμε μυαλό, θύματα της μεγαλύτερης βιομηχανίας θεάματος του κόσμου, της αμερικανικής: αρχίσαμε πάλι να κλαίμε βλέποντας τα ευτυχισμένα πρόσωπα των συνανθρώπων σε κείνο το ρωμαϊκό ντεκόρ. 

Εντάξει, σχεδόν φοβάσαι αν σκέφτεσαι πόσες προσδοκίες έχουν επενδυθεί στον άνθρωπο αυτό, αλλά επίσης συνειδητοποιείς ότι η χαρά δεν έχει να κάνει μόνο με το μέλλον, τις προσδοκίες, την πολιτική. Είναι ένα σημείο που φτάσαμε όλοι μας, μια συμβολική στιγμή της ανθρωπότητας, που μας έπιασε από τις μασχάλες και μας ανέβασε σαν μικρά παιδιά σε ένα σκαλί από όπου μπορούμε να κοιτάμε διαφορετικά τον κόσμο. 

Είναι δύσκολο να πιστεύει κανείς στους ανθρώπους, ειδικά όσο μεγαλώνει και τους γνωρίζει καλύτερα, αλλά ας κρατήσουμε για λίγο ακόμα την πίστη μας, τη νεανική αθωότητά μας, κάνει καλό, σχεδόν όσο και η σούπα. 
https://www.tanea.gr/2009/01/21/opinions/analwsima-soypa-stin-oyasigkton/