Μπερδεύτηκα

Μια στιγμή γιατί δεν κατάλαβα. Δηλαδή πολλές στιγμές, γιατί είμαι αργόστροφη.

Δηλαδή, όλα είναι θαυμάσια: το ΠΑΣΟΚ συνήλθε, δυνάμωσε, ήπιε τονωτικά στην καρδιά του χειμώνα και πέρασε τις παιδικές ασθένειες, η γραμμή είναι πια εναντίον των ιδιωτικών πανεπιστημίων; Μα, ο Παπανδρέου δεν είχε πει ότι συμφωνούσε να επιτραπεί η ίδρυσή τους; Πάει αυτό, ξεχάστηκε; Μια λάθος σκέψη ήταν, μια ιδέα, μια κουβέντα είπε ο άνθρωπος, μην το πάρουμε σοβαρά; Ή μήπως όχι;

Μήπως ακόμα κατά βάθος είναι υπέρ της δυνατότητας να ιδρυθούν, αλλά θα το δείξει με άλλον τρόπο, να μη φαίνεται ότι συμφωνεί με τη Ν.Δ.; Και με ποιον τρόπο θα το δείξει; Να μας έδινε κανένα σημάδι, κάτι για αναγνώριση, να κρατά ένα λουλούδι, να φορά κίτρινη γραβάτα στην επόμενη παράσταση, να είμαστε προετοιμασμένοι; Κι αν πάλι άλλαξε γνώμη, να το πει, να το αναλύσει, να καταλάβουμε: γιατί την άλλαξε; Άλλαξε ή δεν άλλαξε; Είμαι αφελής μάλλον, δεν έχω μάθει τους κώδικες για να αναγνώσω τα μηνύματα του έργου. Μιλάω ακόμα με ορολογία της πρώτης πράξης, ενώ προχωρήσαμε στην πάροδο, ίσως και την έξοδο. Άσε που νομίζω ότι τα προβλήματα υπάρχουν αυτοτελώς και περιμένουν λύσεις, δεν είναι απλώς σύμβολα στα χέρια των πρωταγωνιστών της πολιτικής, κάπως σαν τα αντικείμενα μιας θεατρικής παράστασης, για να μπορούν να αναμετριούνται με ενδιαφέροντα τρόπο στο αιώνιο παιχνίδι τους. Λες και δεν ζω στην Ελλάδα, βρε παιδί μου, όπου όλα στη θεωρία είναι άλυτα και με πολιτικό κόστος, στην πράξη όμως λύνονται μια χαρά και με κόστος απλώς στην ποιότητα ζωής μας.

Δηλαδή κάτι εντελώς ασήμαντο, που δεν μετράει καθόλου στο ενδιαφέρον έργο της αντιπαράθεσης για την εξουσία. Ε, τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα, μετά συνηθίζεις.