Διάβαση με διαγράμμιση, χωρίς φανάρια.
Περιμένουμε να περάσουμε απέναντι στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας. Κανένα αυτοκίνητο δεν σταματά, περνάνε γρήγορα, σαν να μην υπάρχουμε.
Ύστερα από τρία λεπτά, τα κόβει το προηγούμενο φανάρι, τρέχουμε προς τη νησίδα, φοβισμένο πλήθος, σαν κυνηγημένοι, σαν παράνομοι. Νέα αναμονή για το αντίθετο ρεύμα.
Περιμένουμε υπομονετικά, αδιαμαρτύρητα, ώσπου μια παρέα τολμηρών απλώνει τα χέρια και με φωνές «Έχουμε προτεραιότητα στη διάβαση!» κατεβάζει πόδια κάτω. Στριγκλίζουν φρένα, σταματάνε πάντως, αλλά αρχίζουν να κορνάρουν. Κι ένας από μια μοτοσυκλέτα φωνάζει, «Πού νομίζετε ότι βρίσκεστε, ε; Στην Ελλάδα ζείτε!» και ξεκινάει πάλι μαρσάροντας θυμωμένα, γεμίζοντας τη λεωφόρο με τον τρομερό του θόρυβο.
Σοκαρισμένος που αναγκάστηκε να σταθεί, συμφωνούν κι οι άλλοι οδηγοί μαζί του, τον σεγκοντάρουν με ένα κονσέρτο για κόρνες.
Εντάξει, δίκιο έχει, στην Ελλάδα ζούμε. Είναι αντικειμενική πραγματικότητα. Αλλά γιατί ακούγεται σαν βρισιά; Κάπως αλλιώς συνήθως προφέρεται αυτή η φράση. Συμβιβαστικά, χιουμοριστικά, πραγματιστικά. Φιλικά. Σαν πρόταση συμβιβασμού, κατανόησης της βαθύτερης κατάστασης. Όχι έτσι. Όχι επίθεση, κλήση στα όπλα. Εδώ είναι Ελλάδα, ούτε Βαλκάνια καν. Το δίκιο του ισχυροτέρου. Έχω δυο ρόδες, έχεις δυο πόδια, θα σε τρομοκρατώ. Δεν υπάρχουν κανόνες να με αναγκάσουν να σε σεβαστώ. Δεν τους δέχομαι. Δεν μπορείς να τους επιβάλεις, άρα ξέχνα τους. Όσο αντέχω θα κάνω ό,τι γουστάρω. Όσο με παίρνει. Και οι διαγραμμίσεις; Θα μπορούσες να ρωτήσεις, θεωρητικά, αν η συζήτηση συνεχιζόταν (αλλά η συζήτηση ποτέ δεν συνεχίζεται) Γιατί βάζουμε διαβάσεις, αφού εδώ είναι Ελλάδα; Και ίσως η απάντηση θα ήταν, και σε καλεί να τη δώσεις οικειοθελώς, ότι γι΄ αυτό μπαίνουν οι διαγραμμίσεις στην Ελλάδα. Για να παραβιάζονται. Και να απολαμβάνουν άλλη μια φορά την περίφημη ιδιαιτερότητα.
https://www.tanea.gr/2007/02/26/opinions/analwsima-i-brisia/
Περιμένουμε να περάσουμε απέναντι στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας. Κανένα αυτοκίνητο δεν σταματά, περνάνε γρήγορα, σαν να μην υπάρχουμε.
Ύστερα από τρία λεπτά, τα κόβει το προηγούμενο φανάρι, τρέχουμε προς τη νησίδα, φοβισμένο πλήθος, σαν κυνηγημένοι, σαν παράνομοι. Νέα αναμονή για το αντίθετο ρεύμα.
Περιμένουμε υπομονετικά, αδιαμαρτύρητα, ώσπου μια παρέα τολμηρών απλώνει τα χέρια και με φωνές «Έχουμε προτεραιότητα στη διάβαση!» κατεβάζει πόδια κάτω. Στριγκλίζουν φρένα, σταματάνε πάντως, αλλά αρχίζουν να κορνάρουν. Κι ένας από μια μοτοσυκλέτα φωνάζει, «Πού νομίζετε ότι βρίσκεστε, ε; Στην Ελλάδα ζείτε!» και ξεκινάει πάλι μαρσάροντας θυμωμένα, γεμίζοντας τη λεωφόρο με τον τρομερό του θόρυβο.
Σοκαρισμένος που αναγκάστηκε να σταθεί, συμφωνούν κι οι άλλοι οδηγοί μαζί του, τον σεγκοντάρουν με ένα κονσέρτο για κόρνες.
Εντάξει, δίκιο έχει, στην Ελλάδα ζούμε. Είναι αντικειμενική πραγματικότητα. Αλλά γιατί ακούγεται σαν βρισιά; Κάπως αλλιώς συνήθως προφέρεται αυτή η φράση. Συμβιβαστικά, χιουμοριστικά, πραγματιστικά. Φιλικά. Σαν πρόταση συμβιβασμού, κατανόησης της βαθύτερης κατάστασης. Όχι έτσι. Όχι επίθεση, κλήση στα όπλα. Εδώ είναι Ελλάδα, ούτε Βαλκάνια καν. Το δίκιο του ισχυροτέρου. Έχω δυο ρόδες, έχεις δυο πόδια, θα σε τρομοκρατώ. Δεν υπάρχουν κανόνες να με αναγκάσουν να σε σεβαστώ. Δεν τους δέχομαι. Δεν μπορείς να τους επιβάλεις, άρα ξέχνα τους. Όσο αντέχω θα κάνω ό,τι γουστάρω. Όσο με παίρνει. Και οι διαγραμμίσεις; Θα μπορούσες να ρωτήσεις, θεωρητικά, αν η συζήτηση συνεχιζόταν (αλλά η συζήτηση ποτέ δεν συνεχίζεται) Γιατί βάζουμε διαβάσεις, αφού εδώ είναι Ελλάδα; Και ίσως η απάντηση θα ήταν, και σε καλεί να τη δώσεις οικειοθελώς, ότι γι΄ αυτό μπαίνουν οι διαγραμμίσεις στην Ελλάδα. Για να παραβιάζονται. Και να απολαμβάνουν άλλη μια φορά την περίφημη ιδιαιτερότητα.
https://www.tanea.gr/2007/02/26/opinions/analwsima-i-brisia/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου