Παραγνωρισμένοι θησαυροί

Κάτω  από το πρόχειρα ριγμένο τσιμέντο, σε μια ρωγμή, εμφανίζεται το παλιό καλντερίμι του δρόμου.

Κάποτε ήταν η λεωφόρος επικοινωνίας με τα παράξενα ορεινά χωριά του Πηλίου.

Πέτρες που στρογγύλεψαν και λειάνθηκαν σαν βότσαλα από το περπάτημα στιβαρών ζώων επάνω τους, για χρόνια, χωμένες στη γη, ταιριασμένες, με τέχνη και υπομονή και ανυπολόγιστες εργατοώρες. Θα μπορούσε να είναι το διασημότερο αξιοθέατο της Θεσσαλίας. Θα άξιζε να σκύβουν πάνω του οι φοιτητές από τον Βόλο και να μελετούν, να αποτυπώνουν, να αποκαθιστούν, να κάνουν πάρτι με συναδέλφους τους Ευρωπαίους, να προσκαλούν των άλλων ηπείρων θαυμαστές. Τώρα που το περπάτημα αναγνωρίζεται σαν καλύτερη άσκηση, ποιος δεν θα ήθελε να κάνει βόλτα στο χειροποίητο αυτό δίκτυο, στο έργο τέχνης που βυθίζεται στα μυστικά της ωραιότερης μεσογειακής φύσης; Υπάρχουν ακόμα ένα σωρό πετρόχτιστα καλντερίμια, αχάλαστα, και το μόνο που περιμένουν είναι μια ταμπελίτσα και λίγη καθοδήγηση, να μη χάνεται ο περιπατητής. Αλλά μοιάζει τόσο δύσκολο να γίνει. Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν μέχρι να ξεχάσουν οι ντόπιοι τη σκληρή εποχή της αναγκαστικής χρήσης τους και να καταλάβουν τι μπορούν να κερδίσουν από τη σημερινή, την τουριστική πολυτέλεια; Ακόμα τα χαλάνε για ελάχιστο όφελος, για να περάσει ένα τζιπ μέχρι το σπίτι τους, για να ανοίξουν αγροτικό δρόμο. Οι κρατικές υπηρεσίες πρώτες και καλύτερες είχαν ξεκινήσει την καταστροφή, θα πρέπει πια να σπεύσουν να επανορθώσουν. Είναι σαν να κρύβουν στο κελάρι ένα θησαυρό και να βαριούνται να πάνε να τον ανεβάσουν επάνω. Νέο έτος, νέος νομάρχης, εύχομαι στο Πήλιο να εκτιμήσει τον εαυτό του, επιτέλους, να φροντίσει τους θησαυρούς του. Να καταφέρουμε κι εμείς, μια φορά, να ξεκινήσουμε για ένα μέρος με τον χάρτη και να φτάσουμε χωρίς να χαθούμε στον δρόμο...