Το χιόνι

Χιονίζει εκεί που δε χρειάζεται να χιονίσει. Στην Καμπούλ, όπου τα σπίτια θερμαίνονται στη δυσκολία. Στο Πακιστάν, στις περιοχές των σεισμών, όπου τα σπίτια γκρεμίστηκαν, κι από την άλλη, στα ωραία χιονοδρομικά κέντρα της Ευρώπης δεν υπάρχει χιόνι. Απειθάρχητο χιόνι. Κι οι άνθρωποι, τι σόι σπουδαίο είδος θεωρούνται, να μη μπορούν να το ρυθμίσουν! Να μοιάζει με μουτζούρα το αλπικό τοπίο. Άσπρες διστακτικές γραμμές σε αμήχανο γκρίζο. Τι φόντο να βρουν οι χαρούμενοι σκιέρ, με τις ωραίες αδιάβροχες στολές, τις πολύχρωμες, πώς να δείξουν την ευλυγισία και τις ωραίες φιγούρες τους; Αντί να στρωθεί στα ευρωπαϊκά βουνά, το χιόνι πήγε στις πόλεις των φτωχών, ακάλεστο. Κοινωνική κριτική βάλθηκε να μας κάνει και το χιόνι, σαν τα πικρόχολα σχόλια που δεν αφήνουν να χαρούμε τις γιορτές. Έγινε φόντο σε μπλε, μαύρα και  γκρίζα τσαντόρ, σειρές από ρούχα που σκεπάζουν σειρές γυναικών στο Αφγανιστάν. Πόσο αλλιώτικο φαίνεται εκεί, ανατριχίλα φέρνει και μόνο μέσα από την εικόνα. Χήρες, δείχνει το Ρόιτερ, μια σειρά γυναίκες κουκουλωμένες, όρθιες πάνω στο χιόνι, περιμένουν τη διεθνή βοήθεια από την οργάνωση Care international. Άραγε ζεσταίνουν αρκετά οι μπούρκες στο χιόνι, ή μπάζουν από παντού; Ο στόχος αυτών των ρούχων είναι να κρύβουν τα πρόσωπα, τα σώματα, τις γυναίκες ολόκληρες να τις εξαφανίζουν από τον κόσμο. Να ανήκουν στον άντρα τους μονάχα, αλλά είναι χήρες πια. Ανήκουν στον άντρα που δεν έχουν. Δεν τις προφύλαξαν από την ανάγκη τόσα τσαντόρ, τόση κάλυψη, βρέθηκαν εκτεθειμένες στην πείνα, στην ανάγκη της διεθνούς ελεημοσύνης. Και μοναδική βοήθεια που τους προσφέρουν τώρα, έτσι ανυπεράσπιστες που περιμένουν στην ουρά, είναι να κρύβουν τα πρόσωπά τους από τους ανθρώπους που μοιράζουν τη βοήθεια.  Κάτι είναι κι αυτό.