Αναχωρήσεις

Η χρονιά των γυναικών, πανηγυρίζουν τα πολιτικά ρεπορτάζ. Πρώτη η Σεγκολέν, ελαύνει πραγματικά, με τη στενή της φούστα και την αξιοθαύμαστη γαλλική σιλουέτα, κι ακολουθούν αρχηγοί κόμματος- ή μήπως να τις λέμε αρχηγίνες, άντε να στραμπουλιχτεί η ηγετική λέξη για να γίνει θηλυκή και πάλι θα είναι με κάταγμα σε γύψο, η λέξη εννοώ… Χίλαρυ Κλίντον, άλλη αισιόδοξη, και η Νάνσι Πελόζι, πρόεδρος  στην αμερικανική  Βουλή, η Μισέλ Μπασελέ στη Χιλή, κι άλλες, κι άλλες… Γυναίκες που έρχονται, και μου φέρνουν στο μυαλό εκείνη που έφυγε απρόσμενα τη χρονιά αυτή, ήσυχα και διακριτικά, τόσο που το έμαθαν πρώτοι οι Έλληνες, επειδή είχε υπάρξει σύζυγος του Νίκου Πουλαντζά, κι έπειτα οι συμπατριώτες της οι Γάλλοι. Τα βιβλία της Αννί Λεκλέρ ωστόσο είχαν ξεσηκώσει κόσμο στη δεκαετία του 70, ο φεμινισμός που ανέτρεπε τα φεμινιστικά στερεότυπα και επανεκτιμούσε τις αξίες των γυναικείων ρόλων και εξειδικεύσεων.  Μιλούσε για τη χαρά της γέννας, του θηλασμού, του να μεγαλώνεις παιδιά…Ίσως να είναι αυτονόητα τώρα πια όσα έλεγε, ελπίζω εγώ, ίσως να είναι εντελώς ξεπερασμένα, θα θεωρούν άλλοι, κρίνοντας από το ότι η επικαιρότητα την είχε εγκαταλείψει τα τελευταία χρόνια. Εκείνη όμως συνέχιζε να γράφει και να δουλεύει, δίδασκε στις φυλακές επί δεκαετίες κάνοντας δύσκολη πράξη τις ωραίες ανθρωπιστικές ιδέες της. Η παριζιάνα φίλη μου έφερε το τελευταίο βιβλίο της, έχει τίτλο «Εγκώμιο στο κολύμπι» Διηγείται τις επισκέψεις στην πισίνα, τη σχέση της με το νερό, την αίσθηση του βάρους που χάνεται όταν σε σηκώνει, το πώς ένοιωθε να επιστρέφει  στην πηγή, πίσω, στο παρελθόν, στα παιδικά χρόνια…Πιο λυρική κι αβάσταχτη προσέγγιση του θανάτου δεν έχω διαβάσει, και την έγραψε αυτή η υμνητής της ζωής.. Αγία Αννί, καλά την είχε πει, σαρκαστικά βεβαίως, εντελώς αντίθετος, ο Κούντερα. Είναι πετυχημένοι οι σαρκασμοί, συχνότατα, τον υιοθετώ για τον αποχαιρετισμό της.

https://www.tanea.gr/2006/12/29/opinions/analwsima-anaxwriseis/