Ανάμεσα στα κύματα

Έφυγα για διακοπές πάνω στο κύμα του καύσωνα, γύρισα πάνω στο κύμα του άλλου καύσωνα. Με τόσα κύματα είναι κρίμα να ξοδεύει κανείς ενέργεια για να ταξιδεύει, θα έπρεπε κανονικά να μας μεταφέρουν αυτά στις κορυφές τους. Το καλύτερο κύμα όμως το συνάντησα στο δρόμο, στις κρύες χώρες που νόμιζα ότι είχα επισκεφτεί, κουβαλώντας μαζί μου πουλόβερ και καμπαρτίνες. Εκεί να δείτε καύσωνα, στα τόσο χαριτωμένα λονδρέζικα λεωφορεία, με τα παράθυρα που δεν ανοίγουν παρά έναν πόντο στο πλάι, να στάζεις ιδρώτα και να ονειρεύεσαι τα κλιματιζόμενα τρόλεϊ Κυψέλη- Παγκράτι και τις παραλίες της Αττικής. Φυσικά τιμωρήθηκα που αρνήθηκα την πόλη μου στις δύσκολες στιγμές της, ζητώντας δροσιά σε άλλες πρωτεύουσες, αλλά τουλάχιστον ένοιωσα για πρώτη φορά τόσο πολύ βαθιά Ευρωπαία και μάλιστα στην πρωτοπορία της Ευρώπης. Στην Αθήνα αν μη τι άλλο γνωριζόμαστε με αυτό που ίσως θα είναι το κοινό ευρωπαϊκό μας μέλλον, ένα διαρκές κύμα καύσωνα που δεν σε πάει πουθενά και καλό είναι να μένεις κι εσύ όσο το δυνατόν ακίνητος μέχρι να διαβεί και να περάσει. Μ' αυτή τη νότια σοφία της απάθειας που μιμείται τις σαύρες και άλλα αθόρυβα είδη στα θερμά κλίματα, μπόρεσα να δω κι από μακριά όλα τα γνωστά ελληνικά δεινά που σχετίζονται με την αδράνεια και τη διστακτικότητα, υπό το φως και τη θέρμη ανανεωμένης κατανόησης και επιείκειας. Το καλύτερο θα ήταν να με περιμένει κι η πατρίδα με λίγη δροσούλα, μελτεμάκι αυγουστιάτικο που θα στάλαζε για πάντα  αίσθημα ανωτερότητας απέναντι σε κάθε εταίρο. Αλλά δεν έφτασε η τύχη μου ως εκεί.